Hazel is dertien jaar als haar ouders vertellen dat ze gaan scheiden. De gezinsvakantie in Italië gaat daarom niet door. Hazel moet bij haar oma gaan logeren, die op een eiland woont. Ze is erg boos en teleurgesteld, maar ze heeft geen keus. Haar ouders zetten haar samen op de boot, waar ze twee jongens ontmoet: de vriendelijke Kean die twee jaar ouder is en zijn neefje Raaf, die zich een beetje anders gedraagt. Hij schrijft alles wat hij te weten komt op in een schrift en is erg direct in zijn uitspraken.
Ooit volgde ik Paula Heeger via verschillende sociale media, waar ik niet meer ben. Nu lees ik haar nieuwsbrief via Substack. Daardoor wist ik dat ze bezig was met het schrijven van haar debuut, dat dit voorjaar is uitgekomen. Twee jaar geleden verscheen er al een kort verhaal van haar hand in de bundel Slipperdagen en zomerjurken en dat smaakte naar meer, dus ik had echt zin in Volgeboekt.
Felicia Prins is afgereisd naar Terschelling, waar theaterfestival Oerol plaatsvindt. Daarbij hoort een dagelijkse televisie-uitzending van het programma Oerol Live, waarvan Felicia de vaste sidekick is naast Joris Berkenboom. De twee presentatoren kennen elkaar uit hun studietijd, toen ze een knipperlichtrelatie hadden, maar dat is nu echt voorbij. Als Felicia op het eiland aankomt, blijkt dat er geen plaats voor haar is in het hotel waar de meeste medewerkers van het programma slapen. De productiemedewerker regelt voor haar een plekje in Books & breakfast: een boekhandel en hotel in één. Daar is eigenlijk ook geen plek, maar een medewerker van de boekhandel kon geen nee zeggen tegen Felicia, die ook een bekende schrijver is. Hoteleigenaar Alex is er chagrijnig van. Hij wil toch gastvrij blijven en biedt Felicia zijn eigen logeerkamer aan.
Op het afgelegen eiland Wildzee woont Ultra in het grote huis Schemerwacht, bij meneer en mevrouw Schraveling. Dat zijn niet haar ouders. Ze is als baby op het strand gevonden door Andrew Donker, die als Wachter elke avond uitkeek over de zee, om uit te kijken naar de Verborgen Gronden. Meneer Donker is onlangs verdronken. Als enige van de eilanders durfde hij het strand op te gaan. De anderen weten hoe gevaarlijk de zee is, waarin monsters leven. Meneer Donker spoelde aan met stenen in zijn zakken. Dit is een kinderboek, maar ook een vrij duister verhaal.
Het eiland Cyprus was vroeger bedekt met bomen. Door de recente geschiedenis heeft er een kaalslag plaatsgevonden. The island of missing trees is het verhaal van de liefde tussen Kostas en Defne, die begint als ze tieners zijn in 1974. Hij is Grieks, zij is Turks. Daarom ontmoeten ze elkaar in het geheim. Dat gebeurt meestal in het restaurant The happy fig, waarin een vijgenboom groeit. Je leest het goed: de boom groeit in het restaurant en haar takken steken door een gat in het dak. Het is een gezellige tent, bestierd door Yiorgos en Yusuf. Ook zij zijn stiekem geliefden. Het menu van het restaurant staat in het boek en het is heerlijk om dat te lezen.
‘Vervolgboeken zijn zelden beter.’ Dat schreef ik bij De onzichtbaren, het eerste deel van de Barrøy-serie. Uitgerekend hierbij vind ik het tweede boek beter dan het eerste. Het kan liggen aan het moment waarop ik het heb gelezen, maar ik heb hier meer van genoten. Dat klinkt een beetje vreemd bij een verhaal dat zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar het is zó beeldend geschreven.
Deze serie draait om het leven van Ingrid, die op het Noorse eiland Barrøy woont. In Witte zee is ze een dertiger die stevig in haar schoenen staat. Door de omstandigheden woont ze een tijdje helemaal alleen op het eiland. Ze houdt zich in leven door een goede etensvoorraad die ze aanvult door te vissen in de ijskoude zee. Regelmatig roeit ze over naar het hoofdeiland om inkopen te doen, bijvoorbeeld als ze zout nodig heeft om haring te pekelen.
Van Dorthe Nors las ik eerder fictie. Langs de kustlijn staat echter bij de reisboeken in de bibliotheek. Het gaat over de Noordzeekust en speelt zich vooral af in Denemarken, maar de schrijver maakt ook uitstapjes naar Den Helder en Amsterdam. Later komt het Waddeneiland Sylt voorbij, dat nu bij Duitsland hoort, maar vroeger ook wel Deens is geweest.
Dorthe Nors vertelt over hoe ze opgroeide bij het noorden van de westkust van Denemarken, waar ruimte is. Als jong volwassene verhuisde ze naar Kopenhagen. Ze woonde ook een tijdje op het Waddeneiland Fanø. Voor het schrijven van dit boek reist ze per auto langs oude bekende plekken. Soms reist ze samen met een vriendin, bijvoorbeeld als ze een tocht maakt langs kerken met eeuwenoude fresco’s. Onderweg spreekt ze allerlei mensen.
Ameland is het vijfde Nederlandse Waddeneiland dat wij bezoeken. En ook daar is een openbare bibliotheek. Er zijn er zelfs twee, want naast de bieb in Nes is er een piepklein filiaal in Hollum. Dat past op twee foto’s, die je groter kunt bekijken door erop te klikken.
Toch handig dat je niet het halve eiland over hoeft te fietsen als je in het westen een boek nodig hebt. We zijn op het eiland tijdens de hittegolf in september. Door de zon is het moeilijker te fotograferen.
Het gekke van dit bord is dat de middelste zin in het Engels is, terwijl je verder op Ameland alleen Nederlands en Duits tegenkomt. En een beetje Fries en Amelands uiteraard. Ook binnen zijn er naast Nederlandse meer Duitstalige dan Engelstalige boeken te vinden. En ik vind een vogelboek in twee streektalen.
Dit is een zeer origineel boek. Ik lees wel vaker non-fictie over bepaalde aspecten van de natuur, maar dit is anders. Miek Zwamborn schrijft over zeewier vanuit allerlei perspectieven: wetenschap, geschiedenis, kunst en allerlei toepassingen door mensen.
In het begin worden de termen ‘algen’ en ‘wieren’ door elkaar gebruikt en het is me nog steeds niet duidelijk of het ene nou een deelgroep van de andere is. Het boek heeft geen duidelijke structuur. Historische weetjes worden afgewisseld met eigen ervaringen van de schrijver, wat haast poëtisch wordt. Ze heeft een huis op het Schotse eiland Mull en daar oogst ze zelf weleens zeewier, om ermee te koken.
Het IJslandse kinderboek De flat aan het einde van de wereld trok onze aandacht in de boekhandel vanwege de mooie voorkant, geschilderd door Linde Faas. Nieuwsgierig geworden leende ik het uit de bibliotheek.
Björk gaat met haar ouders op bezoek bij haar oma. Die heeft ze nog nooit ontmoet, want deze oma Eiland woont op een afgelegen eiland, waar je alleen per veerboot kunt komen. Björks vader is als tiener vertrokken, om nooit meer terug te komen. Maar nu heeft oma Eiland haar bekken gebroken en de arts heeft aangegeven dat ze veel hulp nodig zal hebben, dus besluit het gezin om af te reizen naar dat verre eiland. Daar aangekomen staat oma niet te juichen om haar zoon met zijn gezin te ontvangen.
Björk gaat ervan uit dat ze niet lang zullen blijven. Maar ze blijken de laatste veerboot voor de winter te hebben genomen… Ze zullen maandenlang blijven en deel worden van de gemeenschap van bijna tweehonderd mensen. Die wonen allemaal in hetzelfde flatgebouw met twaalf verdiepingen. Het is een hechte gemeenschap, die kritisch is op de nieuwelingen.
Net als de andere door mensen bewoonde Waddeneilanden heeft Vlieland een eigen bibliotheek voor eilanders en toeristen. Sinds een paar jaar zit de bieb in het schoolgebouw, waar ook de toneelvereniging en de fanfare oefenen.
We fietsen erheen op een zonnige woensdagmiddag. De vorige keer lukte het niet om naar de bieb te gaan, omdat de openingstijden vrij beperkt zijn buiten de schoolvakanties. Toch is het nu ook niet druk. We maken een praatje met de enthousiaste bibliotheekmedewerker.
Lalagè leest 