Als wiskundeprofessor Andrew Martin na acht jaar ploeteren eindelijk een bewijs voor de Riemann-hypothese heeft gevonden, grijpen buitenaardse wezens in. Ze vervangen de hersenen van de professor door het brein van één van hen, inclusief bijzondere gaven. Deze alien krijgt de opdracht om iedereen die van het bewijs weet te doden. Als de mensheid te veel weet over priemgetallen, zouden ze verre ruimtereizen kunnen gaan maken en dat vormt een gevaar voor hun eigen planeet in een zonnestelsel dat vele lichtjaren van de aarde vandaan ligt.

Tot zover de science fiction. Dit boek gaat over mensen, zoals de titel The humans al zegt. (De Nederlandse titel De wezens vind ik minder treffend.) De nieuwe professor Andrew moet erg wennen aan het leven op aarde. Zo loopt hij aan het begin in zijn blootje rond, wat veel hilariteit onder zijn studenten oplevert. Na deze ‘mentale crisis’ treffen zijn vrouw en zijn zoon een totaal andere man aan dan ze kenden. Ineens heeft hij belangstelling voor hen en niet alleen voor zijn werk. Hij stelt wel vreemde vragen, wat ze wijten aan geheugenverlies.

Sommige dingen leert hij supersnel (zoals taal) en bij andere gewoontes gaat hij hopeloos de fout in. In het begin moet ik mijn best doen om me niet af te vragen of het allemaal wel klopt. Daar gaat het namelijk niet om in dit verhaal. Het gaat wel over wat het is om mens te zijn. De buitenaardse wezens denken dat mensen vooral gewelddadig zijn en alleen maar geld willen. Maar hun afgevaardigde in het lichaam van de professor ontdekt dat mensen om elkaar kunnen geven en dat ze heus wel weten dat geld niet gelukkig maakt. Hij voelt zich voor het eerst geliefd en verbonden met anderen, wat hij geweldig vindt. Hij komt zelfs op het punt dat hij zich afvraagt of hij wel terug wil naar zijn oude leven, zonder pijn, angst en dood, maar ook zonder liefde, spanning en de schoonheid van muziek en poëzie.

Hij zou zijn vrouw en zijn zoon moeten doden, maar hij is van ze gaan houden en probeert zijn opdrachtgevers ervan te overtuigen dat ze niets over wiskunde weten. Uiteindelijk wordt er een tweede alien naar de aarde gestuurd, waardoor het hele gezin en ook anderen gevaar lopen. Dit maakt het heel spannend. Bovendien is het verhaal totaal onvoorspelbaar en er gebeuren steeds dingen die ik helemaal niet had verwacht.

Matt Haig gebruikt ook veel humor, waardoor het heel leuk is om te lezen. Door de mensen vanuit een ander perspectief te bekijken, wordt duidelijk hoe onlogisch ons gedrag vaak is en hoeveel ongeschreven regels er zijn. Het boek is doorspekt met wijsheden. Op een gegeven moment maakt de professor een lijst van adviezen voor zijn zoon, dat begint zo:

1. Shame is a shackle. Free yourself.
2. Don’t worry about your abilities. You have the ability to love. That is enough.
3. Be nice to other people. At the universal level, they are you.
4. Technology won’t save humankind. Humans will.
5. Laugh. It suits you.
6. Be curious. Question everything. A present fact is just a future fiction.
7. ….

Het gaat verder tot nummer 97, zijn favoriete priemgetal. Wat een heerlijk boek, om bij te lachen en te huilen.

Lees ook wat Marcia, Jeanine, Chantal en Niek over dit boek schreven.