Mariana Enriquez is een Argentijnse schrijver. Haar magisch-realistische verhalen spelen zich vaak af in Buenos Aires, maar ook op de uitgestrekte pampa’s. Haar veelal vrouwelijke hoofdpersonen zien geesten of maken mee dat mensen zomaar verdwijnen. Hun mannen zijn vaak agressief of lui. Veel bijpersonen zijn verslaafd aan drugs en er worden regelmatig gruwelijke moorden gepleegd.

Ik vind het boeiend om me onder te dompelen in een wereld die me vreemd is. Het leven van gewone Argentijnen in verpauperde buitenwijken lijkt hard. Kinderen hebben vrijheid, bijvoorbeeld om een vervallen huis binnen te gaan. Daar treffen ze een vitrine met nagels en tanden. De dapperste van de kinderen gaat een kamer in en doet de deur dicht. Ze zal nooit meer buiten komen.

De beschrijvingen zijn levensecht en goed vertaald door Peter Valkenet, al lopen sommige zinnen niet helemaal soepel en daaraan kan je wel merken dat het een vertaling is. Soms is meteen duidelijk wat het ‘vreemde’ element in een verhaal is, andere keren moet ik erop wachten. En ik ben alert, want ik weet dat het gaat komen, maar vaak geeft het toch een onverwachte wending aan een verhaal. Het begint soms met een persoon die een spookverhaal vertelt aan een ander, waar later een kern van waarheid in blijkt te zitten. Zo is er het verhaal van een man die toeristen rondleidt langs plekken waar onverklaarbare dingen zijn gebeurt. Op een dag verschijnt de ergste kindermoordenaar uit zijn tour achterin de bus. Hij probeert rustig door te vertellen. Het lijkt erop dat de toeristen hem niet zien. Moet je bang zijn voor zo’n engerd of kan hij toch niks meer?

Alle verhalen hebben wel wat griezeligs, soms heel subtiel, soms expliciet. Het lukt de schrijver goed om me mee te nemen naar die geheimzinnige Zuid-Amerikaanse plekken, waar je misschien wel twijfelt aan wat je zelf hebt gezien. Dingen die we verloren in het vuur is een bundel vol spannende, verrassende tussendoortjes.