Een paar jaar geleden was Vingers van marsepein mijn favoriete boek en ik heb het dan ook een aantal keer cadeau gegeven. Ik besloot om het nu nog een keer te lezen en dat was best spannend: zou ik het weer net zo goed vinden als toen?  Er was immers ook iemand die me vertelde dat ze er niet doorheen kwam.

Het boek begint in het jaar 1704 met Bregtje, een meisje van 10 jaar dat in Amsterdam op de Bloemgracht woont. Ze is als enige van haar gezin niet overleden aan de hete koorts. Haar oom en tante hebben haar liefdevol opgenomen in hun gezin. In huis wonen naast de familie ook een aantal bediendes, die altijd wel een klusje voor Bregtje hebben. Maar het liefste zit ze bij haar oom Frederik Ruysch in zijn kabinet, waar hij dode dieren en lichaamsdelen van mensen prepareert. De dieren worden opgezet en de lichaamsdelen in potten met sterk water gezet, om ze te gebruiken voor anatomische lessen. Frederik Ruysch kon dit als geen ander: hij wist de lichaamsdelen zo te bewerken dat ze er levensecht uitzagen, vandaar ook de titel van het boek. Op een dag komt er wel een heel bijzonder dier in huis, of eigenlijk bij huis: de neushoorn is zo groot dat hij in de tuin moet blijven. Bregtje is gefascineerd door het dier en praat er in gedachten mee.

Het verhaal van Bregtje wordt afgewisseld met dat van Benjamin, die ook 10 jaar is en op de Bloemgracht woont, maar dan in de 21ste eeuw. Als zijn vader voor een congres naar Sint-Petersburg gaat, mag hij mee om zijn herfstvakantie daar te vieren. In het museum de Kunstkamera bewondert hij de preparaten van Frederik Ruysch, die door Peter de Grote naar Rusland zijn meegenomen. Net als Bregtje vindt hij de misvormde baby’s op sterk water niet eng, maar is hij erdoor gefascineerd. Hij vindt het helemaal mooi als hij ontdekt dat Frederik Ruysch zijn overbuurman van 300 jaar geleden was.

Het eerste hoofdstuk vond ik wat verwarrend en ik moest even doorzetten, maar al snel kwamen de beelden van Bregtje en Ben weer naar boven. Ik houd erg van de schrijfstijl van Rascha Peper, want het leest makkelijk. Toch is het geen kinderboek, gezien de woordkeus. In de stukken over Bregtje worden nogal wat historische woorden gebruikt. Ik vind het wel mooi dat het taalgebruik verschillend is in de hoofdstukken van Bregtje en Ben. Het afwisselen van hoofdpersonen werkt altijd goed en het heeft hier ook echt een functie. Bregtje en Ben vertonen op het eerste gezicht al overeenkomsten, maar als je goed oplet vind je er nog meer. Ze krijgen allebei met een neushoorn te maken, ze hebben allebei een broertje of zusje verloren en ze doen allebei impulsieve dingen waar ze later een beetje spijt van krijgen…

Toevallig hoorde ik tijdens het lezen van dit boek op de radio een concert van Collegium 1704 op het festival oude muziek, met prachtige barokmuziek. Zou Bregtje zulke muziek weleens gehoord hebben? In het boek wordt het niet genoemd en in die tijd waren er maar weinig mensen zo rijk dat ze van live muziek konden genieten. Toch vond ik het mooi om een verhaal uit 1704 lezen met muziek uit dezelfde tijd op de achtergrond.