De afgelopen maanden heb ik veel gelezen, dus het is niet zo gek dat er ook een paar boeken waren die me tegenvielen. Van de onderstaande zes heb ik er twee toch uitgelezen, in de andere vier ben ik echt gestrand.

Het wit en het purper – Willemijn van Dijk

Dit boek is de winnaar van de BNG Literatuurprijs en Bettina was er enthousiast over. Het gaat over een slaaf in Rome die twee millennia geleden de keizerlijke familie dient. Ook na zijn vrijlating blijft hij voor de keizers werken. Het duizelt me van de namen en de stamboom helpt wel enigszins, maar het blijft verwarrend. Er worden veel Latijnse termen gebruikt, maar een woordenlijst is nergens te vinden. Vaak wordt de betekenis van een woord uit de context wel duidelijk en ik heb vroeger op school jarenlang Latijn geleerd, maar dit is te veel. Ook vind ik dat het verhaal te feitelijk is, met veel politiek gedoe. Ergens ben ik wel benieuwd hoe het verdergaat met de hoofdpersoon, maar dit gaat te moeizaam, dus ik laat het voor wat het is. Ik heb het boek aan mijn vader gegeven; wie weet bevalt het hem wel. (Maar hij is eerst nog aan het genieten van Anna Karenina!)

Dune – Frank Herbert

Ook bij dit boek struikel ik over het politieke gekonkel. Ik had veel actie verwacht in dit klassieke fantasy-boek, dat zich afspeelt op een andere planeet in de verre toekomst. Maar de mensen zijn net als wij. Er zijn veel dialogen en er is sprake van een verrader rond de familie die de planeet Arrakis sinds kort bestuurt. Op een gegeven moment komt er een hoofdstuk over een enorme zandworm die een fabriek opslurpt en de mensen daar worden op het nippertje gered. Helaas verzandt het daarna weer in intriges en veel dialogen. Ik beleef er helemaal geen plezier aan om dit te lezen en besluit te stoppen op 1/3 van dit boek.

Buurtsupermens – Sayaka Murata

Dit leek me een geinig boek, maar het is vooral raar. Ik verdenk de hoofdpersoon ervan dat ze autisme heeft, maar zelf weet ze dat niet. Iedereen om haar heen vindt dat ze maar eens aan de man moet en ook verbazen ze zich erover dat ze altijd bij haar bijbaan in de supermarkt is blijven hangen, met een salaris waarvan ze amper rond kan komen. Het is meer schrijnend dan grappig. Het is een dun boek en daardoor heb ik het wel uitgelezen, ook omdat ik nieuwsgierig was naar hoe het zou aflopen. Maar ik had hier toch iets anders van verwacht.

Russisch blauw – Rascha Peper

Rascha Peper hoort bij mijn lievelingsschrijvers. Na tien van haar boeken hikte ik nog altijd een beetje aan tegen dit boek, vanwege het thema: het gaat over een historicus die in de ban raakt van de laatste Russische tsarenfamilie, de Romanovs. Mijn voorgevoel klopte. Dit verhaal is het niet voor mij. Als het van een andere schrijver was geweest, dan zou ik er in zijn gestrand. In dit geval bleef ik doorlezen, in de hoop dat het me toch zou pakken. Dat deed het helaas niet. Voor Sue was dit haar eerste boek van deze schrijver en haar sprak het gelukkig wel aan.

De zangbreker – Carolina Trujillo

Dit boek wilde ik graag lezen omdat het zich in Uruguay afspeelt en dus een aanvulling zou zijn voor mijn leesreis om de wereld. Het gaat over een soort engelen, die erg lijken op mensen, maar dan onzichtbaar. In het begin maakt dit me nieuwsgierig, maar al snel merk ik dat de uitwerking erg summier is en dat het niet helpt om me steeds af te vragen wat het doel van die engelen nou precies is en hoe ze ongemerkt in een auto mee kunnen rijden. In plaats van dat er meer vaart in het verhaal komt, lijkt het juist steeds langzamer te gaan. Ik ben al over de helft als het me echt niet meer lukt om verder te komen: mijn gedachten dwalen steeds af. Ik heb de laatste bladzijden nog doorgekeken, maar het einde is niet te volgen als je de tussenliggende pagina’s hebt overgeslagen. En het boeit me ook niet meer. Dit boek gaat terug naar de bieb, al zal ik niet snel nog een boek uit Uruguay tegenkomen.

Schittering – Margaret Mazzantini

Alweer een Italiaans boek over jongeren dat me niet mee weet te slepen, net als Vissen voeren van Fabio Genovesi, dat ik wel uitlas maar het werd niet beter. Dit boek werd aangeraden door een paar boekbloggers en daarom stond het een paar jaar geleden al op mijn lijstje en verwachtte ik er veel van. Het taalgebruik is af en toe poëtisch, maar niet op een manier die mij aanspreekt. Het lukt me ook niet goed om me in de hoofdpersoon in te leven. Ik besluit om deze keer niet door te zetten en na 40 bladzijden leg ik het boek weg.