In Een Spaans hondje staan drie broers centraal, vlak na het overlijden van hun moeder. Victor, de oudste, werd net als hun vader architect. Maar nu doet hij de financiën in het bedrijf van zijn broer Jasper, dat zandsculpturen bouwt. Victor is introvert en lijkt de meeste moeite te hebben met het feit dat zijn moeder niet meer bij hen is. Jasper is juist een extraverte netwerker, die de zaak draaiend wil houden en doorgaat met het organiseren van feestjes. En dan is er nog het nakomertje, Felix. Hij is wiskundige en de meest excentrieke van het stel, met zijn wilde haardos en allerlei tics. Daarom neemt hij medicijnen, maar zijn werk lukt dan minder goed en daarom doet hij ook periodes zonder. Zijn kunstzinnige vriendin Pleuntje houdt van Felix zoals hij is en wit geduldig de muur als die na een paar maanden weer helemaal afgesleten is, doordat Felix die veelvuldig moet aanraken. Rascha Peper beschrijft deze liefde op een geweldige manier en ik zit vaak met een glimlach in de trein te lezen:

Haar onverschilligheid voor wiskunde was omgeslagen in een zekere geïntrigeerdheid, maar te vrezen viel, dat dit haar niet veel verder zou brengen. Ze zag de wiskunde als een onbereikbare tuin, omsloten door een hoge muur. Aan de bezielde gezichten van de mensen die naar buiten kwamen, kon je zien dat het een prachtige tuin moest zijn, de tuin der tuinen, waarin ladders naar de wolken waren uitgezet van waaraf misschien wel het grondplan van de hele wereldordening te ontdekken viel, maar zij had daar geen toegang. En als ze probeerde over de muur heen te kijken, was er altijd een of ander obstakel dat haar het zicht benam of fel zonlicht dat haar verblindde.

Dat de tovenaarsleerling met wie ze nu haar leven deelde, wel toegang had tot die geheimzinnige tuin, prikkelde haar. Hij steeg naar de hemel op, zij bleef aan de aarde gekluisterd. Niet dat ze zich niet uitstekend thuis voelde bij het aardse – niet voor niets maakten haar handen vormen uit klei – maar het schiep ongelijkheid tussen hen. Felix kon bij haar op het atelier komen en de resultaten van haar werk beoordelen en omgekeerd kon dat niet; dat was het verschil.

Het perspectief wisselt steeds tussen de broers en bijfiguren: naast Pleuntje is er een stuk vanuit Ella, de ex van Victor. Verder is er nog Bregstein, de rijke man die Victor wil inhuren om een kluizenaarsgebouw op zijn landgoed te bouwen. Maar Victor is meer geïnteresseerd in een man die in Spanje een kathedraal aan het bouwen is uit restmateriaal.

De drie broers geven veel om elkaar, maar vaak begrijpen ze elkaar niet. Toch is dit geen tragisch verhaal. Elk personage heeft zijn of haar eigenaardigheden, die met gevoel voor humor beschreven zijn. Dit is een heerlijk boek, waar ik erg van genoten heb.

Lees ook wat Jeanine over dit boek schreef.