Adeline heeft de leeftijd om te gaan trouwen, maar ze ziet het niet zitten om haar leven lang in dit Franse dorpje te blijven. Als ze wordt uitgehuwelijkt aan een weduwnaar, vlucht ze het bos in. Ze roept alle goden aan die ze maar verzinnen kan. Alleen de duisternis geeft antwoord en ze sluit een pact met hem. In ruil voor haar ziel blijft Addie leven en blijft ze het uiterlijk hebben van een vrouw van 23 jaar. Het bijbehorende effect is dat ze vergeten wordt door iedereen die ook maar een moment uit haar blikveld verdwijnt. Ze kan niks vastleggen. Zelfs haar eigen naam zeggen wordt onmogelijk.

Inmiddels leeft Addie LaRue al drie eeuwen op deze manier. Ze voorziet in haar levensbehoeften door te stelen. Zonder eten zal ze niet sterven, maar ze voelt wel honger. Soms brengt ze de nacht bij iemand door, die zich de volgende ochtend niet kan herinneren wie ze is. Victoria Schwab heeft het allemaal netjes uitgewerkt. Het enige wat ik onwaarschijnlijk vind is dat iemand een hele avond of zelfs een hele dag niet naar de wc gaat, want dan zal diegene Addie direct vergeten. Maar dat is ook het enige kleine minpuntje in dit fantastische verhaal. Het is meeslepend én mooi geschreven. Merel Leene heeft het vloeiend vertaald uit het Engels.