Van Esther Gerritsen heb ik al vier romans en haar boekenweekgeschenk gelezen. Ze debuteerde in 2000 echter met een verhalenbundel. Bevoorrecht bewustzijn is niet dik, met vijftien verhalen van rond de vijf bladzijden. In elk verhaal is de hoofdpersoon zich zeer bewust van zijn of haar eigen gedrag, wat wordt weergegeven door een gedachtestroom.
Ik kruip in de huid van de vrouw die door haar man geslagen wordt, neem een kijkje in het leven van een lerares en kijk mee met een man die de overburen bestudeert. Ik vind hun gedachten vaak herkenbaar, zoals deze:Verder lezen
Jacob leeft als conciërge samen met de broeders in een klooster. Hij doet allerlei klusjes en onderhoudt de tuin. Het klooster ontvangt veel gasten, waaronder op een dag Henry Loman. Hij spreekt Jacob aan, omdat hij iets te vroeg is gearriveerd. Meestal ontvangt gastenbroeder Andreas de mensen, maar Jacob weet de weg ook en brengt Henry naar zijn kamer. Bij het avondeten blijkt uit het gesprek van de broeders dat Henry Loman een bekend politicus is, die onlangs is afgetreden.
Esther Gerritsen weet me meteen te raken met haar mooie zinnen, waarin Jacob zijn leven beschrijft en worstelt met zijn geloof: Verder lezen
Tijdens de boekenweek verandert Nederland in één grote leesclub, want we lezen allemaal hetzelfde boek. Nouja… vorig jaar heb ik ‘m overgeslagen. Maar dit jaar is Esther Gerritsen aan de beurt en daar ben ik erg tevreden over, niet alleen omdat ze een vrouw is. Ik las eerder al drie boeken van haar: Normale dagen, Dorst en De kleine miezerige god. Esthers schrijfstijl spreekt me aan.
Dominique begint aan een nieuw leven. Ze is net verhuisd van Nijmegen naar Amsterdam, waar ze als dramatherapeute in een psychiatrische kliniek gaat werken. Haar demente moeder blijft achter in een verzorgingstehuis in Nijmegen. Dominique vraagt zich af waarom ze haar moeder nog bezoekt, als die haar toch niet meer herkent. Doet ze het dan voor zichzelf? Dat ook niet. Ze besluit dat ze het voor god doet, die ze op dat moment in het leven roept. Het is een kleine god, die niet almachtig is en haar soms uit het oog verliest. Daardoor gebeuren er toch opvallende dingen in haar leven.
Elisabeth gaat binnenkort dood. Ze vindt het moeilijk om dat aan haar dochter Coco te vertellen, maar het moet. Daarom vertelt ze het als ze Coco tegenkomt op de Overtoom. Coco is 23 jaar en heeft een oudere vriend, Hans. Het gaat echter niet zo goed tussen hen. Coco troost zichzelf door zichzelf op lekker vet eten te trakteren. Elisabeth ziet dat haar dochter dikker wordt en ze bespreekt het met haar kapper. Met de kapper praten is veel makkelijker dan met Coco. Toch wordt Coco geraakt door het bericht van de ziekte van haar moeder. In een opwelling besluit ze om bij haar in te trekken.
De band tussen Elisabeth, die trekjes van autisme vertoont, en Coco is moeizaam. Dat blijft zo als ze bij elkaar in huis gaan wonen. Esther Gerritsen weet de sfeer goed neer te zetten. De gedachtengang van Elisabeth lijkt heel logisch als je het zo leest. Het is best wel lastig om te bepalen wat je wel en niet kunt zeggen. Coco vlucht in eten en seks met vreemde mannen, maar gelukkiger wordt ze er natuurlijk niet van. Ik vond het moeilijker om me in Coco in te leven, al wordt ook een heel stuk van het verhaal van haar uit verteld.
Als Elisabeth is gestorven, ziet ze van boven af wat er gebeurt in haar huis. In onderstaand filmpje vertelt Esther Gerritsen dat dat de eerste scène van Dorst was die ze schreef:
Dit dunne boek lees je snel uit, maar de sfeer blijft nog een tijdje hangen. Dat gebeurt bij goede boeken.
Lalagè leest 