De ochtend na zijn trouwdag ontdekt Tomas dat zijn vrouw is verdwenen, terwijl ze op het punt staan om op huwelijksreis te gaan. Na het huis te hebben doorzocht, gaat hij naar buiten om hond Toto uit te laten. Het lijkt wel zondag, zo rustig is het op straat. Bij het buurthuis is het wel een drukte van belang. En daar ontdekt hij wat er aan de hand is…

De helft van de wereldbevolking is meegenomen. En nee, het is niet de opname zoals bijbelvaste evangelische christenen zich voorstellen. Maar de noodzakelijke mensen zijn naar een andere planeet verplaatst, waaronder iedereen onder de veertig jaar. Overgebleven is het uitschot: daklozen, krakkemikkige ouderen, en thrillerschrijver Tomas Boom.

Je bent een van de weinigen die echt tot op het allerlaatste moment alles heeft ontkend. Dat is op zich al indrukwekkend. En nóg heb ik het idee dat je het niet kunt geloven.

Het is allemaal moeilijk te verteren voor Tomas. En wat moet hij nou echt geloven? In het buurthuis en de kroeg ontmoet hij mensen die verschillende dingen roepen. Via één van hen kan hij kort facetimen met zijn vrouw Suzanne. Ze vertelt dat ze voor de overheid werkte, om als undercoverjournalist verslag te kunnen doen. Al die avonden dat ze niet thuis was, nam ze deel aan vergaderingen van een verzetsgroep.

Het is een fantastisch verhaal waarin veel aspecten duidelijk geïnspireerd zijn door bepaalde gebeurtenissen uit het nieuws. Het verplaatsen van mensen was nodig omdat de situatie op aarde niet houdbaar was. Tomas gaat naar de Dam met een protestbord, wat natuurlijk doet denken aan Greta Thunberg.

Typisch geval van witte heteroman van middelbare leeftijd. Alles is je ontgaan, zeker?

Gebied 19 leest als een trein. Tegelijkertijd zijn er aspecten waar je verder over door zou willen filosoferen. Een voorbeeld is de rol van het geheugen. Om gelukkig te worden op de nieuwe planeet, moet je niet te veel terugdenken aan de oude. Suzanne vertelt dat er een operatie plaatsvindt om het geheugen van mensen aan te passen, wat te maken heeft met gebied 19 in de hersenen. Maar ook zonder daardoor te zijn beïnvloed, zeggen mensen wonderlijke dingen. Met name de zoon van Tomas is veranderd. Op school is het lezen van fictie heel belangrijk geworden. Fantasie en wat je graag zou willen beïnvloeden hoe je de wereld ervaart. In hoeverre geldt dat ook voor ons?

Esther Gerritsen wilde graag eens science fiction schrijven en dit is het resultaat. Ik zou het niet onder de sf scharen, want het gaat nergens over techniek of aliens, maar dit is precies het soort verhaal waar ik van hou. Je krijgt als lezer genoeg uitleg om het je te kunnen voorstellen en er blijft veel ruimte over om zelf in te vullen. Dus ik vind dit experiment erg geslaagd.