Dominique begint aan een nieuw leven. Ze is net verhuisd van Nijmegen naar Amsterdam, waar ze als dramatherapeute in een psychiatrische kliniek gaat werken. Haar demente moeder blijft achter in een verzorgingstehuis in Nijmegen. Dominique vraagt zich af waarom ze haar moeder nog bezoekt, als die haar toch niet meer herkent. Doet ze het dan voor zichzelf? Dat ook niet. Ze besluit dat ze het voor god doet, die ze op dat moment in het leven roept. Het is een kleine god, die niet almachtig is en haar soms uit het oog verliest. Daardoor gebeuren er toch opvallende dingen in haar leven.

In Amsterdam ontmoet Dominique nieuwe mensen, zoals haar buurvrouw waar ze een beetje bang voor is. Toch eindigt ze koffiedrinkend op de bank van mevrouw Jovkov. Die is niet veeleisend, want ze praat gewoon door. Dominique hoeft alleen maar te luisteren. Eigenlijk is dat toch best fijn, om niets te hoeven. Thuis overdenkt ze de situatie, zoals ze dat vaker doet. Dominique worstelt met haar leven. Haar gedachten worden op zo’n manier weergegeven dat ik haar begrijp, ook al zit ik zelf anders in elkaar. Alhoewel… een heleboel dingen zijn herkenbaar voor alle mensen. Het wordt alleen nooit hardop gezegd. Dominique weet zichzelf haarscherp te analyseren, met prachtige metaforen. Esther Gerritsen heeft een typische, rauwe, eerlijke schrijfstijl. Ik herken die nog van de eerdere boeken die ik van haar las: Normale dagen en Dorst.

Dominique had zich voorgenomen om niet meer teveel te drinken. Toch belandt ze met haar lelijke collega Kris in de kroeg en hij blijkt veel van de drank te houden. Er ontstaat een relatie. En het wonderlijke gebeurt: ze gaat van Kris houden. Dat is maar goed ook, want op een dag ontdekt ze dat ze zwanger is. Daarna begint deel twee. Dominique besluit het kind te houden. Ze begint langzaam te wennen aan het idee dat ze met Kris en de baby een gezin zal gaan vormen. Maar het kind is niet levensvatbaar en wordt dood geboren. Dit maakt weer allerlei emoties los, die Esther Gerritsen zeer knap weet te vangen in woorden.

Net als ik het een beetje saai begin te vinden en liever zou willen dat het boek nu uit is in plaats van over vijftig bladzijden, blijkt dat er nog een deel drie is. Dominique vertrekt naar Amerika samen met buurvrouw Jovkov, waar ze een aparte haat-liefdeverhouding mee heeft ontwikkeld. Geboeid blijf ik doorlezen tot de laatste bladzijde. Verwacht geen ‘feelgood’ boek. Esther Gerritsen schrijft over het echte leven. Ik vind haar boeken erg bijzonder en ook De kleine miezerige god is een aanrader.

Lees ook wat Marc van Oostendorp over dit boek schreef. En bekijk de aflevering van de Nachtzoen waarin Esther Gerritsen over slapen en dromen vertelt.