Elisabeth gaat binnenkort dood. Ze vindt het moeilijk om dat aan haar dochter Coco te vertellen, maar het moet. Daarom vertelt ze het als ze Coco tegenkomt op de Overtoom. Coco is 23 jaar en heeft een oudere vriend, Hans. Het gaat echter niet zo goed tussen hen. Coco troost zichzelf door zichzelf op lekker vet eten te trakteren. Elisabeth ziet dat haar dochter dikker wordt en ze bespreekt het met haar kapper. Met de kapper praten is veel makkelijker dan met Coco. Toch wordt Coco geraakt door het bericht van de ziekte van haar moeder. In een opwelling besluit ze om bij haar in te trekken.
De band tussen Elisabeth, die trekjes van autisme vertoont, en Coco is moeizaam. Dat blijft zo als ze bij elkaar in huis gaan wonen. Esther Gerritsen weet de sfeer goed neer te zetten. De gedachtengang van Elisabeth lijkt heel logisch als je het zo leest. Het is best wel lastig om te bepalen wat je wel en niet kunt zeggen. Coco vlucht in eten en seks met vreemde mannen, maar gelukkiger wordt ze er natuurlijk niet van. Ik vond het moeilijker om me in Coco in te leven, al wordt ook een heel stuk van het verhaal van haar uit verteld.
Als Elisabeth is gestorven, ziet ze van boven af wat er gebeurt in haar huis. In onderstaand filmpje vertelt Esther Gerritsen dat dat de eerste scène van Dorst was die ze schreef:
Dit dunne boek lees je snel uit, maar de sfeer blijft nog een tijdje hangen. Dat gebeurt bij goede boeken.
Lalagè leest 
Mooi hoe zij in dit filmpje zegt (geen letterlijke quote) dat het niet spannender werd, eerder meer poëtisch. Zo heb ik het ook ervaren. Boek heb ik zonder enige “voorbereiding” vorig jaar via vakantiebieb.nl gelezen. Ik verwachtte een Saskia Noort-achtig verhaal, maar was blij verrast door dit bijzondere, inderdaad licht poëtische verhaal. En ik ben het helemaal met jou eens dat de sfeer lang blijft hangen. Door jouw blogpost voel ik die sfeer weer. Dank je wel.
LikeLike
[…] In Amsterdam ontmoet Dominique nieuwe mensen, zoals haar buurvrouw waar ze een beetje bang voor is. Toch eindigt ze koffiedrinkend op de bank van mevrouw Jovkov. Die is niet veeleisend, want ze praat gewoon door. Dominique hoeft alleen maar te luisteren. Eigenlijk is dat toch best fijn, om niets te hoeven. Thuis overdenkt ze de situatie, zoals ze dat vaker doet. Dominique worstelt met haar leven. Haar gedachten worden op zo’n manier weergegeven dat ik haar begrijp, ook al zit ik zelf anders in elkaar. Alhoewel… een heleboel dingen zijn herkenbaar voor alle mensen. Het wordt alleen nooit hardop gezegd. Dominique weet zichzelf haarscherp te analyseren, met prachtige metaforen. Esther Gerritsen heeft een typische, rauwe, eerlijke schrijfstijl. Ik herken die nog van de eerdere boeken die ik van haar las: Normale dagen en Dorst. […]
LikeLike
[…] over, niet alleen omdat ze een vrouw is. Ik las eerder al drie boeken van haar: Normale dagen, Dorst en De kleine miezerige god. Esthers schrijfstijl spreekt me […]
LikeLike