Laura Fitinghoff was een jonge vrouw van 20 jaar toen de oogst mislukte in 1868. Ze zag veel kinderen vanuit het noorden naar het zuiden van Zweden trekken, op zoek naar eten en warmte. Daarop heeft ze het verhaal van De kinderen van de Grote Fjeld gebaseerd. Het boek kwam in 1907 uit in het Zweeds. In 1930 werd het boek door mevrouw N. Basenau-Goemans gevonden in een Zweedse bibliotheek. Zij besloot het in het Nederlands te vertalen. Haar dochter, schrijver An Rutgers van der Loeff, heeft het later bewerkt en daarna is het nogmaals gemoderniseerd, zodat kinderen en volwassenen van nu het gemakkelijk kunnen lezen. Hier en daar wordt een woord toegelicht in een voetnoot.

Het gezin waar dit verhaal om draait telt zeven kinderen. Tijdens het noodjaar verliezen ze eerst hun vader aan de gevolgen van drank en daarna hun moeder, die het weinige eten liever aan haar kinderen geeft en daardoor zelf omkomt van de honger. De kinderen, in de leeftijd van twee tot dertien jaar, besluiten hun hutje in het noorden van Zweden te verlaten en naar het zuiden te trekken. Ze nemen hun trouwe geit mee. De kleinste zusjes zitten op de slee, de anderen moeten lopen. De ene heeft een oude trui van hun vader aan, de ander een dunne sjaal. Het is ontzettend koud en dan komt er ook nog een sneeuwstorm.

Onderweg kloppen ze aan bij huisjes en boerderijen. In die tijd was het verplicht voor rijken om voedsel te geven aan bedelaars, maar dat betekent niet dat ze overal welkom waren. De kinderen voelen zich knap ongemakkelijk, maar ze hebben geen keus. Later, als het lente is geworden, kunnen ze wel in het bos overnachten. Dit laat wel zien hoe lang hun reis duurt. Gelukkig zijn er ook veel vriendelijke mensen. Sommige zijn zelfs zo liefdevol dat ze vreemde kinderen opnemen in hun eigen huishouden. Dit gaat wel erg gemakkelijk en ik vind het wat zoetsappig verteld. Maar het is vast weleens echt zo gegaan. De jongste kinderen worden achtergelaten, terwijl de ouderen doorlopen. Dat moet hartverscheurend zijn geweest, maar alleen als de geit wordt gescheiden van de oudste kinderen wordt verteld dat ze daar verdrietig om zijn.

De kinderen lijken heel anders dan kinderen van nu. Ze zijn heel ijverig en helpen meteen mee in het huishouden als ze ergens te gast zijn. Er is geen kattenkwaad te bekennen. Misschien is het de bedoeling dat dit verhaal als voorbeeld dient voor de kinderen die het lezen. Tijdens het lezen denk ik hier overigens niet zo over na. Het is een spannend verhaal en ik hoop zo dat die arme kinderen een veilig thuis krijgen en dat ze elkaar ooit nog terug zullen zien. Het wordt wel duidelijk hoe individualistisch onze maatschappij is geworden ten opzichte van toen. Aan de andere kant zijn vriendelijke en gemene mensen van alle tijden. En helaas is de hongersnood nog niet de wereld uit, ook in ons land. Hopelijk zijn er ook dan mensen die net als de behulpzame boeren die hun voedsel en warmte delen.