Van Fleur Bourgonje had ik al een paar mooie boeken gelezen en daarom was ik benieuwd naar haar nieuwste roman Liefde, liefde. Binnen een paar bladzijden weet zij daarin al een sfeer te scheppen en ik waan mij op het eiland dat ten zuiden van Chili ligt, in de Stille Oceaan. Vijf mensen uit het buitenland zoeken de eenzaamheid op het strand, maar ze komen elkaar tegen. Ze besluiten om samen te werken: twee mannen zoeken hout in het bos, eentje gaat uit vissen en de twee vrouwen blijven bij de hutten. Lekker stereotyp dus, net als de eilandbewoners.
Verder lezenFleur Bourgonje
De dijk waarlangs we lagen – Fleur Bourgonje
Voor zijn vijftigste verjaardag nodigt Pieter zijn vrienden van vroeger uit. Toen ze achttien waren, maakten ze met z’n achten een boottocht op het IJsselmeer. Nu is het tijd voor een reünie.
Zijn jeugdvrienden zijn de enigen met wie hij zichzelf kan vergelijken, durft te vergelijken. Ze zijn in hetzelfde dorp geboren. Ze hebben dezelfde boeken gelezen, ze zijn in hetzelfde geloof grootgebracht en hebben dezelfde kansen gehad. Tijdens de vakanties waren ze altijd samen. Zijn jeugdvrienden zijn de ideale ijkmaat, de ideale ruis bij wat hij over zichzelf te vertellen heeft. Hun illusies en ontgoochelingen, hun waarheden en leugens en kwalen heeft hij nodig om de zijne onder ogen te zien.
In het eerste deel van De dijk waarlangs we lagen begint de bijeenkomst met een toespraak van Pieter, waar niemand echt naar luistert. Ondertussen begint het buiten te stormen. Het tweede deel bestaat uit acht hoofdstukken, waarin het perspectief telkens bij een ander van de vrienden en vriendinnen ligt. Eerst de vier mannen, dan de vier vrouwen.
Verder lezenDe lichtstraat – Fleur Bourgonje
In De beste 100 gedichten voor de VSB poëzieprijs 2012 kwam ik een gedicht van Fleur Bourgonje tegen dat me erg aansprak. Het heet Bloedafname en begint zo:
Kijk hier staan ze in de rij met hun bloed.
Ze willen het niet kwijt maar
het moet bekeken, uitvergroot, verdeeld
in slecht en goed, overdaad
aan wit of armoe rood. Bezinking
wordt gemeten.(…)
Verdwijnpunt – Fleur Bourgonje
Fleur Bourgonje schrijft prachtige boeken. Mijn moeder had Labyrint gelezen en leende dat vorig jaar aan mij uit, omdat ze het zo mooi vond. Dat vond ik ook en daarom heb ik Verdwijnpunt uit de bibliotheek gehaald.
In dit boek zijn verdwenen vrouwen het centrale thema, dat in verschillende verhaallijnen terug komt: een vriendin die op een dag is weggelopen van haar man, de overleden echtgenote van een oude man en mensen die ontvoerd werden in Argentinië in 1976. Dat laatste deed me denken aan het boek Luz van Elsa Osario, waarin uitgebreid wordt beschreven wat er toen is gebeurd. Dat maakte veel indruk op me. In dit boek wordt het weer heel anders verteld, maar het blijft een gruwelijke geschiedenis.
Fleur Bourgonje heeft een bijzondere eigen stijl. Ze schrijft vrij lange zinnen. Toch zijn ze niet moeilijk te lezen. Ik hoorde vaak in mijn hoofd een stem die die zinnen voorlas, zo vloeiend zijn ze. De beschrijvingen van sfeer, weer, gevoel en kleur zijn erg treffend en meeslepend. Dit vind ik echte literatuur: het is zo mooi geschreven, dat het thema eigenlijk niet uitmaakt, want het gaat over mensen en daarom is het altijd herkenbaar.
Lalagè leest 