Fleur Bourgonje schrijft prachtige boeken. Mijn moeder had Labyrint gelezen en leende dat vorig jaar aan mij uit, omdat ze het zo mooi vond. Dat vond ik ook en daarom heb ik Verdwijnpunt uit de bibliotheek gehaald.

In dit boek zijn verdwenen vrouwen het centrale thema, dat in verschillende verhaallijnen terug komt: een vriendin die op een dag is weggelopen van haar man, de overleden echtgenote van een oude man en mensen die ontvoerd werden in Argentinië in 1976. Dat laatste deed me denken aan het boek Luz van Elsa Osario, waarin uitgebreid wordt beschreven wat er toen is gebeurd. Dat maakte veel indruk op me. In dit boek wordt het weer heel anders verteld, maar het blijft een gruwelijke geschiedenis.

Fleur Bourgonje heeft een bijzondere eigen stijl. Ze schrijft vrij lange zinnen. Toch zijn ze niet moeilijk te lezen. Ik hoorde vaak in mijn hoofd een stem die die zinnen voorlas, zo vloeiend zijn ze. De beschrijvingen van sfeer, weer, gevoel en kleur zijn erg treffend en meeslepend. Dit vind ik echte literatuur: het is zo mooi geschreven, dat het thema eigenlijk niet uitmaakt, want het gaat over mensen en daarom is het altijd herkenbaar.