Ooit las ik al eens een boek uit Zuid-Afrika: De bidsprinkhaan van André Brink. Deze bekende schrijver noemt Het vogelalfabet een hoogtepunt in de Afrikaanse literatuur. Het lezen van verhalen uit een ver land en andere cultuur is altijd even wennen, omdat er wordt gerefereerd aan plaatsen en gewoontes die ik niet ken. Maar dat maakt het juist ook interessant.
Herfst begint met een soort droom waarin Daniel denkt dat hij dood is gegaan. In het volgende hoofdstuk wisselt het perspectief naar Elisabeth, 32 jaar, kunsthistorica. Zo wazig als het eerste hoofdstuk is, zo concreet is het tweede: Elisabeth heeft een nieuw paspoort nodig en loopt bij het aanvragen daarvan tegen allerlei bureaucratisch gedoe aan. De twee hoofdpersonen schelen zeventig jaar in leeftijd. Ze raakten bevriend toen Elisabeth met haar moeder naast Daniel woonde. Ondanks de bezwaren van Elisabeths moeder gaan ze samen wandelen. Hun gesprekken zijn altijd filosofisch en ze gaan vaak over kunst. Er zijn ontroerende stukjes bij, maar ook veel waar ik helemaal niks mee kan. Ik lees toch door, want dit boek kreeg 10 stemmen in mijn poll (evenveel als Hex).
Lalagè leest 