Herfst begint met een soort droom waarin Daniel denkt dat hij dood is gegaan. In het volgende hoofdstuk wisselt het perspectief naar Elisabeth, 32 jaar, kunsthistorica. Zo wazig als het eerste hoofdstuk is, zo concreet is het tweede: Elisabeth heeft een nieuw paspoort nodig en loopt bij het aanvragen daarvan tegen allerlei bureaucratisch gedoe aan. De twee hoofdpersonen schelen zeventig jaar in leeftijd. Ze raakten bevriend toen Elisabeth met haar moeder naast Daniel woonde. Ondanks de bezwaren van Elisabeths moeder gaan ze samen wandelen. Hun gesprekken zijn altijd filosofisch en ze gaan vaak over kunst. Er zijn ontroerende stukjes bij, maar ook veel waar ik helemaal niks mee kan. Ik lees toch door, want dit boek kreeg 10 stemmen in mijn poll (evenveel als Hex).

Nu is Daniel 101 jaar en hij brengt zijn laatste dagen door in een zorginstelling, waar hij vooral veel slaapt en droomt. Elisabeth komt af en toe op bezoek om hem voor te lezen, ook al hebben ze de afgelopen tien jaar geen contact gehad. Toch is zijn invloed op haar leven onmiskenbaar. De hoofdstukken springen heen en weer in de tijd en in perspectief. Soms is er een stuk bij waarvan ik geen idee heb wat het met de rest te maken heeft. De stukken over kunst kunnen me niet boeien. De paar natuurbeschrijvingen vind ik wel mooi. En ik heb veel bewondering voor de knappe vertaling uit het Engels door Karina van Santen en Martine Vosmaer.

De laatste bladzijden lees ik vluchtig. Veel mensen vinden dit geweldig, maar mij spreekt het niet aan. Wat zie ik over het hoofd? Welke verbanden had ik moeten leggen maar zie ik niet? Is dit te moeilijk voor me of is het een kwestie van smaak? Ik had al een hele tijd boeken van Ali Smith op mijn lijstje staan, maar denk dat ze er nu allemaal af gaan. Jammer.

Lees ook wat Anna, Kim en Hella over dit boek schreven.