Voor mijn leesreis door de provincies koos ik De geesten van Ter Welle, over bewoners van een landgoed in Oost-Vlaanderen. Aarzelend wat ik daarover zou kunnen schrijven, begin ik aan het volgende boek op mijn stapel: het debuut Confituurwijk. Ik wist niet eens dat de schrijver Vlaams was, maar op de eerste bladzijde staat al expliciet dat het zich ook in Oost-Vlaanderen afspeelt! Daarom gaat dit artikel gaat het over deze twee boeken, die verder erg van elkaar verschillen.

De hof van Ter Welle bestaat nog steeds en je kunt het bezoeken. Karen Dierickx laat drie geesten vertellen over hun leven aldaar in de zeventiende eeuw. Eerst is het woord aan Catalina. Zij woont in de buurt van Brussel toen haar moeder van hekserij wordt beschuldigd en daarom wordt opgepakt. Catalina vlucht samen met haar broertje, nog een baby, de bossen in. Door een flink portie geluk komt ze na wat omzwervingen op het landgoed Ter Welle waar ze als kindermeisje zal werken en haar broertje bij zich mag houden.

Het tweede deel van het boek speelt zich af als deze broer dertien jaar is en op zijn beurt vertrekt. Hij komt in de oorlog van de Hollanders tegen de Spanjaarden terecht. Tot slot vertelt Johanna over haar leven, zij is één van de adellijke Spaanse kinderen waar Catalina voor zorgde. De verhalen zijn vlot verteld (het is dan ook gericht op tieners) en er zijn heel wat historische feitjes in verwerkt, maar ik verwacht niet dat het me lang bij zal blijven. Annelies was er enthousiaster over.

De prachtige Vlaamse schrijfstijl van Femke Vindevogel bevalt me op de eerste bladzijde al. Ze combineert beeldende metaforen met humor om te vertellen over Marie, die na de dood van haar vader in een achterstandsbuurt gaat wonen. De veelkleurige buren staan klaar om kennis te maken, waaronder Samantha, die vroeger bij Marie in de klas zat. Zij was ook bij de begrafenis van Maries moeder, toen ze allebei elf jaar waren. Net als toen is de verhouding tussen Marie en Samantha onnavolgbaar. Ze trekken elkaar aan en stoten weer af; ze maken ruzie, maar Samantha wil Marie soms ook helpen.

Marie is impulsief en onhandig en ze durft geen nee te zeggen. Het wordt allemaal behoorlijk overdreven, wat hilarische scènes oplevert, maar ook twijfels bij mij. Er zijn helaas ook details waarvan ik denk dat ze niet kloppen. Sommige worden opgelost doordat ik halverwege het boek ontdek dat naast de terugblikken ook de verhaallijn in het heden niet chronologisch wordt verteld. Maar het kan écht niet dat Marie als professioneel blokfluitist enkel een sopraanblokfluit in haar bezit heeft. Daartegenover staan de mooi beschreven maar pijnlijke herinneringen aan Maries ouders, die allebei worstelden met psychiatrische problematiek. Alles bij elkaar heb ik, net als Marcia, toch vooral genoten van dit originele en herkenbare debuut.