In 2018 leven we met het doemscenario dat het einde der tijden nadert. Google heeft uitgerekend dat het binnen twintig jaar afgelopen zal zijn met de mensheid. We houden we het niet vol op de aarde en ook al wordt nu alles ingezet om duurzamer te gaan leven, de innovaties gaan te langzaam om de groei van de wereldbevolking bij te houden.

Mensen reageren daar verschillend op. Het zelfmoordpercentage stijgt. Lua probeert er niet aan te denken door veel seks te hebben. Randy wil graag wat achterlaten en daarom probeert hij zoveel mogelijk groen te laten groeien op hoge daken, door daar te zaaien en stekjes te planten. Erhardt leidt een dubbelleven: thuis met zijn vrouw en kind, maar ondertussen vormt hij samen met Lua en Randy de enquêteurs. In dienst van Google interviewen ze mensen op straat over hun diepste gedachten, die ze niet op sociale media delen. 

Marthe studeert psychologie, maar ze kan zich niet meer zo goed concentreren sinds haar zus besloot om halsoverkop te vertrekken naar Amerika. Dan komt ze de enquêteurs tegen. Voor ze het weet staat ze ook op de Markt met mensen te praten. Als snel blijkt echter dat de enquêteurs misschien wel meer weten over wat er met Marthes zus is gebeurd…

Niels ’t Hooft schrijft goed, in korte hoofdstukken en vanuit de verschillende hoofdpersonen. Daardoor heb ik het boek vrij snel uit gelezen. Pas in de tweede helft wordt het wat spannender, maar het wordt geen thriller, wat wel op de achterkant staat. De seksuele details hadden van mij niet gehoeven, omdat die weinig toevoegen aan het verhaal. De gedachten van de hoofdpersonen over het einde van de wereld zijn wel interessant om te lezen. Het is een goed verhaal, al is het geen topper zoals de boeken van Margaret Atwood.