Verkikkerd was zo ontzettend leuk dat ik mij erg verheugde op Glazuur, de eerste roman die Lisette Jonkman schreef. In 2011 won ze er de Chicklit Schrijfwedstrijd mee. Lisettes schrijfstijl is zo meeslepend dat je het lezen van haar boeken wel goed moet timen. Het is namelijk onmogelijk om er langer dan een paar dagen over te doen en de tweede helft moet persé in één ruk uitgelezen worden.

Glazuur gaat over Sophie, die bij een reclamebureau werkt. Ze krijgt de meeste klussen opgedragen door Karlin, die zich vreselijk bazig gedraagt. Toch waren ze vroeger dikke vriendinnen en zou Karlin nergens zijn zonder Sophie. Karlin kan namelijk niet spellen en dat is nogal onhandig als je copywriter bent. Eigenlijk zou Sophie de copywriter moeten zijn, maar toen Karlin en Sophie tegelijkertijd op dezelfde baan solliciteerden, is er iets gebeurd dat geheim moet blijven. Karlin heeft een relatie met collega Rein. Sophie vindt hem erg leuk, maar ja, hij is bezet. Dus moet ze stiekem zwijmelen als ze in zijn blauwe ogen kijkt.

Sophie heeft vaak pech.  Doordat ze zo’n laag salaris heeft, woont ze in een heel klein flatje met schimmel op het douchegordijn. Ze is een avondmens en komt elke dag brak op haar werk, met een mislukt kapsel en oude onelegante kleding. Maar bovenal is Sophie een enorme kluns, die regelmatig koffie morst over een collega of struikelt over haar eigen voeten. Gelukkig kan ze altijd naar haar beste vriendin Sanne bellen, die haar komt redden als het allemaal te erg wordt.

Eigenlijk is alles in Glazuur zwaar overdreven. De meeste personen zijn als karikatuur neergezet. Collega dikke Jikke is niet een beetje te zwaar, maar ze weegt bijna tweehonderd kilo en hult zich het liefst in een knalroze gewaad. Sophie heeft niet één keer een fout vriendje, maar ze valt altijd jongens waar iets mee blijkt te zijn. En ze loopt elke dag rond met verwassen kleding en een vogelnestkapsel.

Het is dus eigenlijk best wel onrealistisch, maar dat maakt helemaal niet uit. Sophie is zo klunzig dat ik automatisch dacht: dan valt mijn onhandigheid nog wel mee. En mijn eigen collega’s zijn geweldig vergeleken met degenen waar Sophie het mee moet stellen. Dit boek helpt dus om je eigen leven te relativeren. Maar bovenal leest het ontzettend lekker weg en zit er heel veel humor in.

Verkikkerd is iets minder overdreven en nog grappiger. Daarom heb ik echt zin om het vervolg Verslingerd te gaan lezen, maar dat bewaar ik nog even, bijvoorbeeld voor als ik een leesdip heb. Of als ik een keer een hele dag vrij heb, om het dan in één ruk uit te lezen.