Een tijd geleden begon ik aan Pride & Prejudice, dat voor het eerst uitkwam in 1813. Ik vond het vrij langdradig en ben na wat ploeteren gestopt, om te wachten op de Nederlandse hervertelling door Lisette Jonkman. Zij is bekend door haar grappige feelgoodromans. Haar versie van Trots en vooroordeel verscheen vorig jaar in de serie Wereldklassiekers van Blossom Books. Het is een prachtige uitgave met harde kaft, ontworpen door Sophie Pluim. Zij heeft ook een aantal mooie tekeningen voor binnenin gemaakt. Lisette Jonkman zegt in het voorwoord:

Bepaalde passages heb ik ingekort, samengevoegd of geparafraseerd, terwijl ik andere juist heb uitgebreid (bijvoorbeeld door een gesprek tussen de personages toe te voegen).

In het begin herken ik wat ik eerder in het Engels heb gelezen. Het kost me weer wat moeite, maar na een paar hoofdstukken zit ik helemaal in dit verhaal over de familie Bennet. Dit is een gezin uit een welgestelde, maar niet de rijkste klasse. De vijf dochters hebben sinds kort allemaal de huwbare leeftijd, nu de jongste zestien jaar geworden. De focus ligt op Elizabeth, de een na oudste. Maar het perspectief wisselt regelmatig naar anderen.

Moeder Bennet is één van de domste figuren die ik ooit in een boek ben tegengekomen. Ze is alleen maar uit op uiterlijk vertoon. Vader Bennet maakt er subtiele grappen over. Hij trekt zich vaak terug in de bibliotheek. Elizabeth en haar oudere zus Jane zijn intelligente meiden die je al gauw het beste gunt. En dan doel ik natuurlijk op een leuke man, want daar draait het allemaal om in dit verhaal. Mary, de middelste zus, is een studiebol. De jongste twee, Kitty en Lydia, lijken meer op hun moeder: ze zijn enorme leeghoofden en kunnen hun geluk niet op als er een regiment in de buurt gelegerd wordt. Elke dag gaan ze kijken of er leuke officieren zijn om mee te flirten.

Aan het begin van het verhaal komt meneer Bingley op een landgoed in de buurt van de Bennets wonen. Moeder hoopt meteen op een huwelijk met één van haar dochters. Met Bingley komt ook zijn beste vriend meneer Darcy in beeld. Die komt hooghartig over, want hij zegt bijna niks en tijdens een bal danst hij amper. Zo’n bal is een hoogtepunt voor deze mensen, die zo rijk zijn dat ze niks in het huishouden hoeven te doen. De mannen gaan op jacht en de vrouwen houden zich bezig met handwerken, muziek maken en af en toe een boek lezen. Ze gaan regelmatig bij familie of vrienden op bezoek. Als dat verder weg is, kan zo’n bezoek wel een paar weken duren. Verder houden ze contact via brieven, waaruit regelmatig wordt geciteerd. Ik vind het fascinerend om te lezen over een leven dat zo anders is dan het mijne.

Lisettes taalgebruik is anders dan in haar andere boeken, met langere zinnen en moeilijke woorden. Maar het leest vlot en het is allemaal een stuk beter te behappen dan het originele werk van Jane Austen, terwijl ik de indruk heb dat ze daar dicht bij is gebleven. De sfeer is behouden en hoe verder ik kom, hoe nieuwsgieriger ik word naar de afloop. Ik vind dit dan ook een zeer geslaagde hervertelling. Eindelijk weet ik wie mister Darcy is!

Josine en Marloes kwamen wel door het originele boek heen. Sue en Bettina (die iets meer verklapt) lazen eerdere Nederlandse vertalingen.