Aan het begin van dit blogjaar schreef ik over een boek waarvan ik vermoedde dat het lang op de eerste plaats zou blijven staan. Onder buren van Juli Zeh heeft spanningsbogen, natuurbeschrijvingen, filosofische bespiegelingen die me aan het denken zetten, en een hoofdpersoon die levensecht wordt in mijn hoofd.

In het voorjaar las ik twee sterke debuten. Niets ontgaat ons van Janke Reitsma en De hemel is altijd paars van Sholeh Rezazadeh zijn treurig, maar wel met prachtige metaforen.

Christine Van den Hove kwam met haar tweede boek, wat misschien nog wel spannender is dan een debuut. Het huwelijk is niet dik, maar met haar korte zinnen zegt ze zoveel.

In Onderhuids van Michel Faber en in The long way to a small, angry planet van Becky Chambers worden buitenaardse wezens levensecht beschreven.

Barbara Stok maakte weer een waanzinnig knap stripboek. De filosoof, de hond en de bruiloft gaat over de vrouwelijke filosoof Hipparchia uit de Griekse oudheid. Karin Amatmoekrim heeft zich ingeleefd in Anton de Kom, die zich inzette voor mensenrechten in Suriname tijdens het interbellum. Dit resulteerde in de indrukwekkende roman De man van veel.

Ook van absolute non-fictie kan ik enorm genieten, wat gebeurde bij het lezen van 15 eeuwen Nederlandse taal. Hierin vertelt Nicoline van der Sijs vol passie over haar vak, zonder dat het te academisch wordt.

Mijn project over vrouwen uit twintigste eeuw gaat rustig door. Het lugubere Rebecca van Daphne du Maurier is prachtig geschreven en zo spannend.

Verder maakte ik kennis met de Italiaanse topschrijver Beppe Fenoglio via zijn novelle De laatste dag.

Nog steeds stond Onder buren van Juli Zeh aan top. Tot de allerlaatste blog van dit jaar. Schemerleven van Jaap Robben maakte me aan het huilen, wat me zelden overkomt. Het is hartverscheurend en schitterend geschreven.

In dit lijstje staan een aantal droevige boeken vol prachtige zinnen. Die blijven me het meeste bij.