Een jonge vrouw zonder familie komt terecht op een Engels landgoed. Iedereen die Downton Abbey heeft gekeken, kan zich er wat bij voorstellen. Hoe zou je het vinden om op zo’n plek te komen wonen? Dit boek begint met hoe het zover is gekomen. De hoofdpersoon (haar naam wordt niet genoemd) werkt voor de rijke mevrouw Van Hopper, als een soort gezelschapsdame en persoonlijk assistent. Samen brengen ze tijd door in Monte Carlo. In het hotel komen ze Maxim de Winter tegen en ze maken een praatje met hem. Als mevrouw Van Hopper geveld is door de griep, gaat de hoofdpersoon met Maxim uit rijden. Tijdens de autoritjes blijkt dat ze het goed met elkaar kunnen vinden. Mevrouw van Hopper had al verteld dat hij weduwnaar is. Zijn vrouw is vorig jaar verdronken in de baai bij het landgoed. Maar hij praat nooit over haar.

Als mevrouw Van Hopper en haar assistent op het punt staan om te vertrekken, vraagt Maxim de hoofdpersoon om met hem te trouwen. Ze waagt de gok en het paar heeft een heerlijke huwelijksreis in Italië. Daarna is het toch echt tijd om naar huis te gaan: het landgoed Manderley in Cornwall. Het is een prachtige plek en de natuur eromheen wordt poëtisch beschreven door Daphne du Maurier. Maar het personeel, met name de huishoudster mevrouw Danvers, is nogal wantrouwig tegenover de nieuwe bewoner. Waarom moest hun heer zo snel weer trouwen, binnen een jaar na het overlijden van zijn eerste vrouw? Alles op Manderley doet aan haar denken. Rebecca bepaalde de inrichting van het huis en de tuinen. De huishoudster zegt steeds dingen als: Rebecca deed het altijd zo. De hoofdpersoon is pas 21 jaar en zegt: doe het maar zoals zij het deed. Ze zal nooit op kunnen tegen de mooie, slimme, innemende Rebecca. Alleen zaakwaarnemer Frank ziet dat deze nieuwe vrouw Maxim juist helpt om het verleden te vergeten.

Rebecca is prachtig geschreven en ook zo spannend. Halverwege het boek wordt er een groot feest gegeven op Manderley. Tijdens de beschrijving van de aanloop daarvan voel ik al aankomen dat er iets grandioos mis zal gaan. Daarna weet de schrijver me steeds op het verkeerde been te zetten. Een paar keer ontdekt de hoofdpersoon iets over het verleden van haar echtgenoot, waardoor het hele verhaal in een ander daglicht wordt gezet. Ondertussen is er een hint voorbij gekomen die bij me blijft hangen, maar die anders uitpakt dan ik had gedacht. Hoe zal het aflopen? Eind goed al goed, of blijft het verleden dit jonge paar achtervolgen?

De onheilspellende sfeer van dit verhaal doet me denken aan de boeken van Shirley Jackson. Dit boek is iets ouder, want het kwam voor het eerst uit in 1938, maar het leest nog steeds gemakkelijk. Ik kan me helemaal inleven in de hoofdpersoon, waarvoor Daphne du Maurier inspiratie heeft geput uit haar eigen leven. Als echtgenote van een militair werd zij ook geacht om feestjes te geven en eindeloos over koetjes en kalfjes te praten, wat ze vreselijk vond. In het buitenland had ze heimwee naar Cornwall, waar veel van haar boeken zich afspelen. Dit staat in het nawoord van de editie die ik heb gelezen, waarin het verhaal ook nog verder wordt geduid. Niet dat het nodig is, want het voelt geen moment achterhaald aan. Een moderne schrijver van historische romans had het niet beter kunnen doen.

Lees ook wat Literasa en Bettina over dit boek schreven.