Meestal kies ik boeken op grond van het thema, maar liever zou ik kiezen vanwege de schrijfstijl. Dat zie je echter niet in een flaptekst en daarom moet je het hebben van tips van anderen. Zo belandde Beppe Fenoglio op mijn verlanglijstje, die ook in Italië niet bij de bekendste schrijvers hoort. Maar wie hem kent, rekent hem tot de beste Italiaanse schrijvers, zegt Alessandro Baricco in het voorwoord.

Meteen op de eerste bladzijde is duidelijk dat hier een meesterverteller aan het woord is. Ik zie helemaal voor me hoe Ettore ruziemaakt met zijn moeder, in de keuken. Hij is erg brutaal. Zijn ouders willen dat hij gaat werken, maar Ettore denkt nog na over wat hij wil. Hij is 22 jaar en sinds kort terug uit de oorlog. Hij vocht aan de kant van de partizanen (dat zijn mensen die niet met een officieel leger vechten; in dit geval niet aan de kant van de fascisten, maar tegen de Duitsers). Voor Ettore is het onmogelijk om zomaar terug in het gewone leven te stappen. Als zijn vader een baan voor hem heeft geregeld, gaat Ettore wel de deur uit, maar stapt nooit het kantoor van de chocoladefabriek binnen.

Ik moet ook iets verzinnen en de mensen laten wennen aan iets wat ik zelf heb gekozen. Ik moet de knoop doorhakken, liefst vandaag nog, want anders loop ik het risico dat ik eraan wen om voor anderen te werken.

Ook in de liefde kiest Ettore niet voor wat zijn ouders graag zouden zien. Stiekem spreekt hij elke week af met Vanda. Nu is het in een dorp moeilijk om zoiets helemaal geheim te houden, maar ze hebben niet openlijk verkering. Vanda vraagt op een gegeven moment wel hoe Ettore hun toekomst ziet, maar daar is hij helemaal niet mee bezig.

Beppe Fenoglio schrijft zonder opsmuk. De laatste dag is goed vertaald door Mieke Geuzebroek en Pieta de Voogd. Het enige minpuntje is dat Fenoglio een paar keer grammaticaal wisselt tussen de eerste en derde persoon, maar dat is niet heel storend. En ik moet even schakelen als tegen het einde het perspectief ineens bij een ander komt te liggen, wat gelukkig wel duidelijk aangekondigd wordt.

Tussen de regels door zijn de emoties heel duidelijk te voelen. Ettore worstelt met zichzelf en doet gemeen tegen degenen waar hij het meest van houdt. Hij wil een echte man zijn en verantwoordelijkheid nemen, maar wel op zijn eigen manier. Dat is levensecht beschreven. Ettore is onvriendelijk en manipulatief en toch leef ik met hem mee.

Bij het einde valt mijn mond open, hoe passend het ook is. Wat een goed verhaal. Van deze schrijver wil ik zeker meer lezen.

Lees ook wat Bettina over dit boek schreef.