The long way to a small, angry planet speelt zich af in de verre toekomst. Mensen leven al lang niet meer alleen op de grotendeels verwoeste Aarde, maar hebben zich verspreid over diverse planeten, manen en zonnestelstels. Sommige families leven al generaties lang in ruimteschepen. Dit klinkt als klassieke science fiction, waarin schrijvers zich helemaal kunnen uitleven in vreemde wezens en bloedstollende technische problemen. Becky Chambers heeft zich hierbij vooral gericht op de sociale interacties.

Dit boek speelt zich af op ruimteschip The Wayfarer, dat zich heeft gespecialiseerd in het maken van tunnels die ver uit elkaar gelegen delen van het heelal met elkaar verbinden. Met een speciale boor kunnen ze nieuwe wormgaten maken. De nieuwste bewoner van het schip is Rosemary, die is aangenomen als klerk die formulieren invult en de communicatie regelt, bijvoorbeeld als ze landen op een planeet. Door de ogen van deze jonge vrouw worden de andere ruimtevaarders geïntroduceerd. De kapitein en drie anderen zijn mensen. Daarnaast is er een soort reptiel en een wezen dat zichzelf als tweetal ziet. De dokter/kok heeft zes handen/voeten en ook zes paar stembanden. Gelukkig is er inmiddels een taal die ze allemaal spreken, al is het met een accent.

De rode draad van het verhaal is dat dit ruimteschip op reis gaat om een grote tunnel te bouwen vanaf een nog vrij onbekend zonnestelsel, waar een volk woont waar nog weinig over bekend is. Dit is vooral een kapstok om te vertellen over de verschillende aliens en bezoeken aan andere planeten. Ik vind het zo leuk om te lezen over de buitenaardse wezens die voorbijkomen, met allemaal hun eigen rare gewoontes, die laten zien hoe onlogisch menselijk gedrag vaak is. Rosemary heeft tot nu toe altijd op Mars gewoond en ze doet haar uiterste best om beleefd te blijven terwijl ze zich verwondert. Het perspectief ligt vaak bij haar, maar wisselt ook regelmatig naar anderen, waaronder de buitenaardse wezens.

In het begin vraag ik me nog af hoe goed bepaalde dingen zijn uitgedacht, maar in de loop van het verhaal krijg ik steeds meer bewondering voor hoe Becky Chambers dit heeft gedaan. De balans tussen menselijkheid en vreemde eigenschappen vind ik precies goed. Er wordt gefilosofeerd, maar nooit te lang. Zo is er een stuk over theorieën die kunnen verklaren waarom alle wezens DNA hebben, ook al komen ze van diverse planeten en zonnestelsels. Ook komen er ethische kwesties voorbij zoals de rechten van bewuste AI-systemen en het verbod om die te uploaden naar een body kit, wat één van de hoofdpersonen graag wil doen met het centrale systeem van de Wayfarer. Dat die computer Lovelace heet, afgekort als Lovey, is natuurlijk ook een pluspunt.

Het lijkt me een heel werk om dit allemaal te bedenken en het is zonde om het dan bij één boek te laten. Het zal je dan ook niet verbazen dat dit het eerste deel van een serie is. De hoofdpersonen zijn in elk boek anders. Ik verheug me er al op om het volgende deel te lezen!

Lees ook wat Marcia over dit boek schreef.