De Biesheuvelprijs werd dit jaar gewonnen door een schrijver waar ik nog niet eerder van had gehoord: Maria Vlaar. Zij blijkt wel bekend te zijn in het boekenvak vanwege haar werk als redacteur en journalist. Diepe aarde is haar debuut. Het is een bundel van zeventien korte verhalen. In de meeste daarvan worden herinneringen worden opgehaald aan huiselijke taferelen van gezinnen die inmiddels niet meer bestaan, doordat de leden ervan gescheiden, ouder geworden of dood zijn.

Als lezer moet je bij elk verhaal weer even puzzelen hoe de familieverhoudingen liggen. Soms wordt pas tegen het einde van het verhaal duidelijk hoe het zit en dan moet je het eigenlijk weer opnieuw lezen, bijvoorbeeld als een brief eindigt met ‘je moeder’, terwijl het aan het begin om een echtpaar leek te gaan. Ik vind dat soms vervelend, maar meestal grappig, omdat bij het herlezen bepaalde dingen pas op zijn plaats vallen.

Maria Vlaar doet niet aan mooischrijverij; ze schrijft alleen op wat ertoe doet. De verhalen zijn écht kort en dat vind ik prettig, want je hoeft geen hele wereld in je hoofd op te bouwen, maar je kunt een verhaal als tussendoortje lezen. Het is dan ook extra verrassend als een verhaal zich in de toekomst blijkt af te spelen. In een paar zinnen weet ze een beeld te schetsen wat me aan het denken zet: zou het echt zo kunnen gaan?

De liefde staat centraal in dit boek. Voorbije liefdes, seks, vreemdgaan, liefde tussen ouders en kinderen. In het één na laatste verhaal verandert de toon, als het gaat over een stel dat net door de dood gescheiden is. Dit gaat vast over de schrijver zelf, die haar man een paar jaar geleden is verloren. Haar humor is er even niet en het wordt poëtisch. Dit vraagt om langzamer en aandachtiger lezen. Het verdriet is voelbaar. Daarna komt er nog een verhaal over een oude vrouw die in 2049 terugdenkt aan hoe ze vroeger met haar gezin kampeerde. Haar rouw is niet meer zo vers. Ze kan weer genieten van kleine dingen die nu gebeuren en glimlachen om oude herinneringen.