Een zwangere vrouw ziet een reddingsboot, waarvan een bemanningslid vertelt dat er een kind vermist is. Als de boot de baai uitvaart, ziet ze een pop. Dat is de proloog van Inham.

Daarna volgt het verhaal van een man in een kajak op zee. Hij is zijn geheugen deels kwijt. Zijn ene arm is gevoelloos en aan de andere kant is zijn pink gewond.

Het maakt niet uit wie je bent. Je weet wat je lichamelijk bent, en dat je in een kajak zit midden op de oceaan. Het maakt alleen uit wat je bent, op dit ogenblik.

De man weet dat hij moet overleven, voor haar. Na een nacht in de boot ziet hij land in de verte. Maar hij is zwak en zijn waterfles is leeg.

Wat als dit het is? Wat als er zich een soort stille apocalyps voltrokken heeft? Een wolk dodelijke straling die ik op een of andere manier heb overleefd. Een dodelijk virus in de lucht.

Hij dacht aan zijn door de zon verbrande lichaam, de tijdelijke brandblaren. Aan de maanvis, de vlinder. De sekte, die zich in het water verdrinkt. De hitte, vloeibaar. Vanuit de hemel neergestort.

Deels was het idee een opluchting. Dat hij ze niet kon kwetsen als ze er al niet meer waren.

Hij verdrong de gedachte.

De voortijdige avondsterren. Hoe ze lichtgevende verf in spikkels op het plafond van de kinderkamer aanbracht.

De korte zinnen van Cynan Jones in de vertaling van Jona Hoek slepen me mee. Ik ben bij de man in de boot op zee, voel de deining, zijn dorst, en kan niet anders dan dit in één keer uitlezen. En dan keer ik terug naar het begin, om de proloog nog eens te lezen. Het duurt maar een uurtje, maar wat een bijzondere leeservaring is dit.

Lees ook wat Jan over dit boek schreef.