‘Gaan we ook nog een keer gewoon een leuk boek lezen,’ verzuchtten de leden van mijn boekenclub. De laatste tijd hadden we heel wat ernstige onderwerpen besproken, vanwege Het smelt, Muidhond, De Nix en De avond is ongemak. Gelukkig had ik voor de volgende bijeenkomst een boek van Renate Dorrestein uitgekozen, wat garant staat voor een vlot verhaal met humor, al zit er vaak ook een duister randje aan.

In Zeven soorten honger bestiert Nadine Ravendorp samen met haar man Derek een luxe kuuroord voor mensen met overgewicht. Rijke mannen kunnen een paar weken komen om hun leefstijl te veranderen, onder een streng regime van weinig eten en veel bewegen. De laatste tijd loopt het aantal aanmeldingen echter terug.

Renate Dorrestein beschrijft het instituut met haar bezoekers zo dat ik het helemaal voor me zie: de chique inrichting, de puffende mannen in de fitnesszaal en de liflafjes die ze te eten krijgen. Het personeel bestaat uit herkenbare types: de personal trainers Joey en Johnny, de diëtiste die net nieuw is en heel gemotiveerd, de schoonmaakster die uitkijkt naar een andere baan en de stagiaires.

In de beschreven week loopt alles anders dan anders. Nadine, die altijd zo keurig is, wordt gepakt bij een blaastest. Over twee weken moet ze voorkomen. Dan rijdt ze ook nog per ongeluk een zwerver aan die ze in een impuls maar mee naar huis neemt. Ze durft het allemaal niet tegen Derek te vertellen, die voor een congres in IJsland zit.

Er komt een nieuwe aanmelding en Nadine is opgelucht dat er weer wat geld binnen zal komen. Deze meneer staat er echter op om zijn dochter van vijftien mee te nemen, die ook met gewichtsproblemen kampt. Maar die blijken wel van een heel ander kaliber te zijn dan waar het instituut voor is ingericht…

Er zijn ook geheimen die Nadine en Derek al langere tijd voor elkaar hebben. Door de nieuwe gebeurtenissen komen ze in een stroomversnelling terecht en het lijkt niet meer te houden. Wat gaan ze aan elkaar opbiechten en wat houden ze voor zichzelf? En is er nog wel een toekomst voor het William Bantinginstituut, waar ze 25 jaar lang zo hard voor hebben gewerkt? Ik vind het zo spannend dat ik steeds door wil lezen.

Dit is weer een typische Dorrestein: makkelijk te lezen en hilarisch met de nodige overdrijving. Tegelijkertijd zitten er universele thema’s in, zoals geheimen en vertrouwen, maar ook je leven veranderen en opnieuw durven beginnen. Je kunt het lezen als een komisch verhaal, maar het biedt ook genoeg stof tot nadenken voor een leesgroep.

aanvulling op 12 december: Het leverde een leuk gesprek op, al waren de meesten teleurgesteld in dit boek. Het pakte ze niet. Dit is duidelijk niet het beste boek van Renate Dorrestein, daar ben ik het wel mee eens. Wie weet proberen we nog eens een andere titel van haar.