De afgelopen jaren kozen de leden van mijn boekenclub niet voor dikke pillen, maar voor het komende seizoen staan er wel twee boeken van meer dan 500 pagina’s op het programma. De eerste daarvan is De Nix van Nathan Hill, een Amerikaans boek waarvan de omschrijving mij niet trekt. Maar het boeiende van een boekenclub is juist dat je ook weleens iets leest wat je zelf nooit zou kiezen.

De proloog maakt me nieuwsgierig; Samuel is elf jaar als zijn moeder op een dag zomaar vertrekt en niet meer terugkomt. Samuel blijft achter met zijn vader. Het volgende hoofdstuk speelt zich een jaar of dertig later af. Gouverneur Packer wordt aangevallen door een vrouw die later Samuels moeder blijkt te zijn. Het duurt even voordat de schrijver dat onthult, want eerst zet hij nog een paar andere verhaallijnen uit, over een jonge man die net als Samuel verslaafd is aan het online spel Elfscape en over een vreselijk arrogante studente waar Samuel college aan geeft. 

Ik moet wennen aan de schrijfstijl; het is een waterval van korte zinnetjes met heel veel details, of lange zinnen met heel veel komma’s, waardoor ik heel snel ga lezen. Het maakt me onrustig. De werkwoorden wisselen soms tussen verleden tijd en tegenwoordige tijd, wat niet lekker leest. De vertaling van Dennis Keesmaat had beter gekund. Soms kiest hij ervoor om Engelse woorden te laten staan en andere keren niet, maar hij maakt daar geen consequente keuzes in. Ik zie woorden die te letterlijk vertaald zijn, zoals badkamer in plaats van wc en verjaardag waar het om de geboortedag gaat. Op een gegeven moment kom ik zelfs een aantal kromme zinnen tegen, doordat er een woord ontbreekt.

De kern van het verhaal is dat Samuel als student een sterk kort verhaal schreef. Daardoor werd hij benaderd door uitgever Periwinkle die hem een voorschot gaf voor een roman. Samuel maakte het geld op, maar die roman kwam er nooit. Nu is het tien jaar later en Periwinkle wil het geld terug, tenzij Samuel alsnog een manuscript inlevert. Als de uitgever ontdekt dat Samuels moeder degene was die gouverneur Packer bekogelde met steentjes, stelt hij voor dat Samuel een onthullend boek over haar schrijft. Dus Samuel gaat op onderzoek uit en ontmoet zijn moeder weer na al die jaren zonder contact.

De jeugd van Samuel wordt uitgebreid beschreven en die hoofdstukken vind ik boeiend om te lezen: zijn huilbuien, zijn vriendschap met de stoere Bishop en zijn verliefdheid op violiste Bethany. Daarna volgt de jeugd van Samuels moeder, waar mijn interesse afneemt. Tussendoor komen de gamer en de irritante, onrealistische studente nog aan bod.

Net als die andere Amerikaanse veelgeprezen dikke pil Een klein leven vind ik het overdreven verhalen, met te veel onnodige zijlijnen en details. Dialogen worden continu onderbroken door uitgebreide omschrijvingen van de omgeving, die er amper toe doet op dat moment. Het vertraagt en ik vind het saai. Ik ga steeds meer stukken scannen, sla hele bladzijden over en zoek naar de stukjes die wel relevant zijn voor het verhaal. Het einde, waar alle lijntjes bij elkaar komen, vind ik nog minder geloofwaardig. Voorlopig lees ik geen Amerikaanse literatuur, tenzij het voor de boekenclub is.