‘Bewaar nooit je oude dagboeken,’ zegt Anne Büdgen aan het begin van haar prozadebuut. Blijkbaar heeft hoofdpersoon Anna Meesink zich daar niet aan gehouden, want haar zorgvuldig bijgehouden tienerdagboeken vormen Boven de straat hangt een witte lucht. Aan het begin voel ik dezelfde gêne als de hoofdpersoon, omdat ik zoveel herken: het christelijke wereldje van de jaren negentig, bekende bijbelteksten en veel van mijn eigen gedachten als tiener. Oja, zo was het inderdaad… Het voelt een beetje ongemakkelijk, maar ik wil toch door. Het leest ook wel lekker weg, zo’n dagboek met korte stukjes.

Anna woont met haar moeder, twee broers en zusje in Gouda. Haar broer Leo is autistisch (of iets dergelijks) en moeilijk in de omgang. Hun moeder doet haar uiterste best om het gezin in goede banen te leiden, maar het is duidelijk dat ze het zwaar heeft. Hun vader is psychisch ook niet helemaal in orde en woont ergens anders. Ze zien elkaar wel bij een oom en tante. Anna gaat met haar moeder mee naar de hervormde kerk (gereformeerde bond), maar ze voelt zich aangetrokken tot de Pinkstergemeente van de buurvrouw. Uiteindelijk mag ze daar eens per maand heen. Ze laaft zich aan de Opwekkingsliederen en het persoonlijke geloof in Jezus. Net als ik vroeger geniet ze van de massale EO-jongerendag en luistert ze graag naar gospel, zoals DC Talk en Julie Miller. Op haar reformatorische school is dat omstreden, want popmuziek is van de duivel.

Langzamerhand wordt ook duidelijk dat Anna een ander soort meisje is dan ik vroeger. Ze droomt veel en schrijft gedichten, maar haar schoolwerk verwaarloost ze, waardoor ze uiteindelijk naar de mavo moet. Waar ik thuis een stabiele basis had, moet Anna regelmatig de problemen van haar moeder aanhoren. Tussen de gezinsleden ontstaat afstand, figuurlijk en letterlijk. Anna laat dat ook zien door haar uiterlijk te veranderen.

En dan is het ineens afgelopen. Ruim drie jaar uit een tienerleven worden weergegeven, alsof je de oppas bent die de oude dagboeken heeft gevonden, per ongeluk begint te lezen en snel weer terugzet voordat de ouders thuiskomen. Zo beschrijft de volwassen Anna dat in het eerste hoofdstuk. Ik vind het wel jammer dat ze als volwassene maar drie keer kort aan het woord komt. Ik had wel willen lezen hoe zij terugkijkt op haar jeugd en hoe haar leven verder is verlopen. Of is schrijver Anne in die stukjes zelf aan het woord? Dat wordt ook niet helemaal duidelijk. Maar de dagboeken zijn boeiend om te lezen. Het is mooi geschreven en tegelijk goed voor te stellen dat een meisje van vijftien dit heeft neergepend. Ik was even terug in mijn tienertijd, wat bijzonder was, maar gelukkig ben ik nu weer terug in het heden.

Met dank aan uitgeverij de Arbeiderspers voor het digitale recensie-exemplaar.