Ik heb al heel wat boeken gelezen waarin de hoofdpersoon een psychiatrische aandoening heeft, maar in De psychiater en het meisje is de hoofdpersoon psychiater. Erik Rozing werkt zelf als psychiater en laat met dit boek zien dat hij ook heerlijk kan schrijven en overdrijven, net als sommige patiënten. Het boek begint met een gedicht van Gerrit Achterberg en de oorspronkelijke eed van Hippocrates. Na de proloog is de eerste bladzijde genoeg om je wakker te maken, als je dat nog niet was: een patiënt heeft een zelfmoordpoging gedaan en psychiater (in opleiding) Edgar haast zich door de sneeuw naar de spoedeisende hulp.

En zo gaat het hele boek door. Door de korte hoofdstukken wisselen de scènes elkaar in hoog tempo af. Het meisje uit de titel is Stella, die borderline heeft en suïcidaal is. Ze is een echte dramaqueen, maar ook heel grappig. Edgar is nogal gecharmeerd van haar. Stella idealiseert Edgar en langzaam maar zeker dringt ze door in zijn privéleven. Edgar wil haar zo graag redden dat hij het steeds maar laat gebeuren. Ze is ontzettend brutaal en gaat bijvoorbeeld zomaar bij Edgars oma op bezoek, die trouwens ook dood wil. Ik denk: draag haar toch over aan een andere arts! Maar ik begrijp Edgar ook wel, want Stella kan heel slim redeneren en haar humor is geniaal. Op een keer komt ze voor de patiëntendemonstratie (voor psychiaters in opleiding) bij de professor, die zijn patiënten nogal denigrerend behandelt. Stella zegt hem de waarheid, zo stoer!

Naast de hoofdstukken over Stella gaat het over Edgar zelf, die niet zo lekker in zijn vel zit. Zijn relatie is net uit en hij maakt zich zorgen over zijn oma. Zijn moeder en zijn zus met haar vriendin worden ook mooi beschreven: z’n moeder houdt zich bezig met spirituele zaken en z’n zus is een rationele wiskundige. Toch worden de personages niet alleen maar karikaturaal beschreven. Soms laat iemand zich ineens van een andere kant zien, zoals de professor die het ineens voor Edgar opneemt bij de rechtszaak vanwege een patiënt die tijdens Edgars dienst zelfmoord had gepleegd.

Ik vind het altijd interessant om te lezen hoe het eraan toe gaat in een psychiatrisch ziekenhuis. De wonderlijkste types komen voorbij, wat veel kleur geeft aan het verhaal. Dan heb ik het over patiënten maar ook collega-psychiaters. De schrijfstijl zorgt ervoor dat het leest als een trein. De psychiater en het meisje is een heerlijk boek. Ik hoop dat Erik Rozing nog meer inspiratie zal opdoen uit zijn werk, zodat het niet bij een debuut zal blijven.

Lees ook wat Tessa over dit boek schreef.