Het beste voor iedereen is een doorgeefboek voor bloggers geworden: na Jacqueline (theetante) en Anna heb ik het gekregen. Hoe leuk is dat! Mijn eigen blog over De psychiater en het meisje hielp me herinneren wat ik van het debuut van Erik Rozing vond. Dit boek is daar min of meer een vervolg op, maar het valt ook prima apart te lezen. In het eerste boek is de hoofdpersoon de psychiater, alter ego van de schrijver. In Het beste voor iedereen verschuift dat perspectief naar Stella, die aan borderline lijdt. Ze heeft besloten om zelfeuthanasie te plegen en de datum is bepaald. Voor die tijd wordt ze gefilmd door Milou, die met een documentaire over Stella wil afstuderen aan de kunstacademie.

Voorin het boek vind ik het schema dat Jacqueline maakte met de chronologische volgorde van de hoofdstukken. De cijfers staan kriskras door elkaar en ik vraag me af of dit niet erg verwarrend is, maar al lezend komt de volgorde heel natuurlijk over. De hoofdlijn is die van Stella met Milou in het heden, maar er zijn talloze terugblikken naar Stella’s dramatische verleden. Haar jeugd was al moeilijk en ze begon zich al jong te snijden. Ze belandt steeds vaker op de spoedeisende hulp. Voor haar ouders heeft ze geen goed woord over. Later komt haar vader aan het woord en die geeft uiteindelijk toe dat ze wel wat steekjes hebben laten vallen, maar het is ook duidelijk dat Stella een grote fantasie heeft.

Sommige hoofdstukken zijn het resultaat van de schrijftherapie die psychiater Erik als laatste probeert om Stella te behandelen. Dit staat meestal niet expliciet aangegeven. Het begint als een herinnering, maar tegen het einde van zo’n hoofdstuk laat Stella zich helemaal gaan en komen er messen en revolvers en seksueel geweld bij kijken. Een andere keer beschrijft ze een romantische scène tussen haarzelf en de psychiater. Uit het vorige boek weet ik dat Erik erg gecharmeerd is van Stella. Dat is goed te begrijpen, want Stella kan heel scherp en grappig zijn. Maar ze kan ook explosief boos worden.

Waar het eerste boek nog enigszins licht aanvoelde door de grappige uitspraken van Stella, is de sfeer is nu vaak grimmig en de humor is vooral zwart, waardoor ik er niet meer om kan lachen. Stella is echt onmogelijk: wie proberen van haar te houden, krijgen de volle laag. Als lezer weet je niet wat ‘waar’ is en in hoeverre de ouders hebben bijgedragen aan Stella’s ziekte. Het is vast een combinatie van aanleg en omstandigheden geweest. Het is een triest verhaal waarvan je hoopt dat het in het echt zo min mogelijk voorkomt, maar de schrijver heeft zich vast laten inspireren door wat hij in de praktijk ziet. Voor Stella was geen effectieve behandeling te vinden. Is euthanasie dan de oplossing? Ik weet het niet, maar dit boek geeft wel een aanzet om hierover na te denken.

Lees ook wat Jacqueline, Anna, Jan en Johanna over dit boek schreven.

Wil jij ook over dit boek bloggen? Laat het me weten en dan zal ik het doorsturen.