Na het succesvolle debuut van Lize Spit waren de verwachtingen van haar tweede roman hoog. Dat lijkt me lastig voor een jonge schrijver. Ze heeft er in elk geval goed de tijd voor genomen: vijf jaar na Het smelt kwam Ik ben er niet. De structuur van de twee boeken lijkt op elkaar, met twee verhaallijnen. De ene is in het heden op een enkele dag, hier zelfs maar elf minuten, afstevenend op een grote climax. Dit wordt afgewisseld met hoofdstukken die zich in het verleden afspelen, ook chronologisch plus herinneringen naar vroeger.

De hoofdpersoon is Leo, wiens beleving en gedachten uitgebreid worden weergegeven. Daardoor is het een dik boek geworden, maar het leest vlot. Leo is al tien jaar samen met Simon. Ze vonden elkaar in het gemis van hun moeder. Die van Simon overleed aan kanker en die van Leo door een ongeluk. Leo fietste toen naar de plaats des onheils en daar denkt ze aan terug tijdens de fietstocht die ze in het heden maakt. Ze heeft een telefoontje gekregen dat Simon iets heeft uitgehaald. Ik weet niet eens meer precies wat je in het begin al weet en wat nog niet en ik wil niet te veel verklappen, maar je hebt wel meteen door dat het ook nu om leven en dood draait.

In de hoofdstukken die de afgelopen maanden beschrijven, ziet Leo haar vriend veranderen. Ik plak al gauw het etiket ‘manisch’, want Simon slaapt amper meer, heeft zomaar ontslag genomen en is geobsedeerd door zijn nieuwe bedrijfje. Daarvoor doet hij de gekste investeringen, terwijl hij nog geen enkele opdracht binnen heeft. Zijn website moet ook eerst helemaal af zijn, zo zegt hij. Doordat het verhaal begint als Simon al zo doet, vind ik het lastig om me in te leven in de liefde van Leo. Zij denkt af en toe terug aan hoe het vroeger was, maar als lezer zie je vooral dat die jongen nu gek wordt en hulp nodig heeft. In Het smelt begon het wel ‘gewoon’ en daardoor kon ik beter meegaan in de beleving van de hoofdpersoon.

De eenzaamheid en onmacht van Leo zijn hartverscheurend. Doordat Leo en Simon allebei weinig contact met hun vaders hebben en ook weinig vrienden, zijn ze altijd op elkaar aangewezen geweest. Daardoor duurt het eindeloos voor Leo hulp van buiten inroept. Dat is ook heel lastig, want Simon voelt zich juist beter dan ooit. En je kunt niet worden geholpen als je dat zelf niet wilt. Lize Spit grijpt deze kans aan om de gruwelijkste dingen te beschrijven, zoals ze in Het smelt ook deed, maar deze keer is de kat een slachtoffer.

Lize Spit gebruikt regelmatig metaforen, die ik soms raak vind en soms flauw. Ze heeft weer dezelfde truc gebruikt om de spanning op te bouwen, maar het werkt goed. Het verhaal zit goed in elkaar en de vele details geven een mooi uitgewerkt beeld. Ik ben er niet is een waardige opvolger van haar knappe debuut.

Lees ook wat Elske, Alek, Paula & Istvan, Luna en Teunis over dit boek schreven.