Afgelopen zomer las ik Zondagskind tijdens een vakantie en dat was maar goed ook, want ik wilde alleen maar doorlezen in dat boek, tenzij ik tegen mijn man aan het vertellen was wat er allemaal gebeurde met hoofdpersoon Jasmijn Vink. Zij groeit op met autisme, net als schrijver Judith Visser zelf. Ik ben niet de enige die dit verhaal zo meeslepend en leerzaam vond en al snel vroegen lezers hoe het verder is gegaan met Jasmijn. Daarom verscheen dit najaar het vervolg: Zondagsleven. Ik heb dat voor de kerstvakantie bewaard, om het in één ruk uit te kunnen lezen.

De jong volwassen Jasmijn hoeft niet meer naar school en ze heeft haar eigen flat. Ze vindt het heerlijk om veel tijd alleen met haar hond Romy door te brengen. Maar de huur moet worden betaald en Jasmijn eet als een beer, dus ze moet aan het werk. Dat doet ze als receptionist, waar ze wel mensen te woord moet staan, maar gelukkig niet bij haar collega’s in de kantoortuin hoeft te zitten. Ze heeft haar eigen domein achter de balie. Daar werkt ze stiekem ook aan een manuscript van het boek dat lijkt op Zondagskind, over haar ervaringen als kind met autisme. Nu ze de diagnose heeft, kan ze beter verklaren waarom ze vaak anders reageert dan anderen.

Judith Visser heeft een heel prettige schrijfstijl. Ze laat Jasmijn daarover zeggen:

Juist op papier was het belangrijk om met mijn eigen stem te spreken. Ik wist dat mijn taalgebruik soms misschien wat simpel overkwam, maar dat was omdat ik er zeker van wilde zin dat mijn boodschap duidelijk ontvangen werd. In mijn jeugd was ik zó vaak verkeerd begrepen. Daarom wilde ik helder zijn.

Jasmijn kent zichzelf en weet goed in welke situaties ze overprikkeld raakt. Die probeert ze dan ook te beperken. Maar toch wordt er regelmatig iets van haar verwacht wat ze eigenlijk niet kan, zoals samen met haar collega’s lunchen of gezellig op stap gaan met haar vriend Nick. Dat is een lieverd die Jasmijn accepteert zoals ze is, maar toch komt er regelmatig spanning op de relatie te staan.

Voltijds werken kost Jasmijn een groot deel van haar energie en dan is er weinig over voor Nick en haar familie. Dat zou ze graag anders willen. Haar ultieme droom is om in Rockanje te wonen, in een vrijstaand huis vlak bij bos en zee. Daar kan ze dan lekker wandelen met hond Romy. Ze wil haar brood verdienen met het schrijven van boeken. Daarom stuurt ze haar manuscript op naar een uitgeverij.

Een andere droom is om een meerdaagse wandeltocht in het Zwarte Woud te maken: de Schluchtensteig. Ik heb er zin in om daarover te lezen. Er komen echter geen uitgebreide natuurbeschrijvingen. Dat is een bewuste keus, net als dat Jasmijn niet te veel uitweidt over haar grote interesse: het leven van wolven. Wie daarover wil lezen, kan terecht in de bibliotheek. Wel pakt de schrijver even de kans om ons onderwijssysteem nog eens een veeg uit de pan te geven, want dat is toch veel te veel eenheidsworst met amper aandacht voor individuele behoeftes.

Ik hoop zo dat het goed komt en weet dat het Judith Visser is gelukt om van schrijven haar beroep te maken, maar wat is het spannend! Net als bij Zondagskind wil ik alleen maar verder lezen. De tweede helft van het dikke boek heb ik in één dag verslonden. En weer vertel ik aan mijn man wat er met Jasmijn gebeurt. Dat is het signaal van een topboek.

Lees ook wat Alek, Luna, Jeanine en Charles over dit boek schreven.