In 1617 stak er plotseling een storm op in het noorden van Noorwegen. De mannen van het eiland Vardø waren uit vissen en alle veertig kwamen ze niet levend thuis. De vrouwen bleven achter, met een paar jongens en oude mannen. Er kwam al gauw een nieuwe dominee, maar verder moesten ze het met elkaar zien te rooien.

Maren Magnusdatter is twintig jaar als haar vader, haar broer en haar verloofde omkomen bij de storm. Ze is één van de vrouwen die het aandurft om uit vissen te gaan, onder leiding van de stoere Kirsten. Die moedigt de vrouwen aan: we willen toch niet verhongeren! Nu de mannen weg zijn, moeten ze wel. Kirsten heeft van haar echtgenoot geleerd hoe je een net netjes kunt opvouwen. Ook weet ze hoe het land bewerkt moet worden en ze ontfermt zich over de rendierkudde, waarvan ze regelmatig een dier slacht. Dan trekt ze zelfs een broek aan. Sommige vrouwen spreken er schande van.

Kiran Millwood Hargrave vertelt het meeslepend met hier en daar poëtische beschrijvingen. Het is koud daar in het noorden, zelfs in de zomer. Dan wordt het amper donker, terwijl in de wintermaanden de zon bijna niet boven de horizon uit komt.

Dan verspringt het perspectief naar Ursa, een redersdochter uit Bergen. Zij wordt uitgehuwelijkt aan een belangrijke man uit Schotland, die is uitverkoren om toezichthouder te worden op Vardø. Per schip reist het kersverse paar naar het noorden. Het is afzien voor Ursa, die aan het comfort van een warm huis met een bediende gewend is. Aangekomen op het eiland blijkt dat ze zelf het huishouden zal moeten doen, maar ze heeft geen idee hoe ze dat moet aanpakken.

Het is Maren die Ursa helpt om een warme jas te naaien en haar leert hoe ze brood moet bakken. In het begin is het ongemakkelijk, maar de twee vrouwen raken al snel aan elkaar gewend en zelfs verknocht. Ursa’s man is veel weg voor zijn werk. Zijn doel is om de regio te bevrijden van heidense praktijken zoals de toekomst voorspellen, het gebruik van runen om zich te beschermen en zelfs het beïnvloeden van het weer. Niet alleen Samische mannen maar ook Noorse vrouwen worden hiervan beschuldigd en belanden op de brandstapel.

Via de ogen van Maren lees ik hoe de vrouwen steeds meer verdeeld raken. Er zijn vrome vrouwen die dwepen met de dominee en niet schromen om hun eilandgenoten te verraden, misschien ook uit angst voor hun eigen veiligheid. De sfeer wordt steeds grimmiger.

De mensen van uitgeverij Orlando werden misschien wel net zo meegesleept als ik, want hier en daar zijn wat typfoutjes blijven staan. Het gaat over Christiania, terwijl Oslo pas vanaf 1624 zo werd genoemd. Verder heeft Ursa het wel over mensen die Noors met een Deens of Schots accent spreken, maar ze rept met geen woord over de taalverschillen tussen Bergen en Vardø. Ook nu nog kent het uitgestrekte Noorwegen diverse dialecten, dus het zou logischer zijn geweest als Maren en Ursa in het begin wat moeite hadden om elkaar te verstaan.

Toch word ik maar eventjes afgeleid door mijn gedachten hierover, want ik wil zo graag weten hoe het verdergaat. Het blijft spannend tot het einde en ik kan wel verklappen dat dat niet vrolijk is. De vrouwen van Vardø heeft me kippenvel gegeven.