Van Fleur Bourgonje had ik al een paar mooie boeken gelezen en daarom was ik benieuwd naar haar nieuwste roman Liefde, liefde. Binnen een paar bladzijden weet zij daarin al een sfeer te scheppen en ik waan mij op het eiland dat ten zuiden van Chili ligt, in de Stille Oceaan. Vijf mensen uit het buitenland zoeken de eenzaamheid op het strand, maar ze komen elkaar tegen. Ze besluiten om samen te werken: twee mannen zoeken hout in het bos, eentje gaat uit vissen en de twee vrouwen blijven bij de hutten. Lekker stereotyp dus, net als de eilandbewoners.

Al snel merk ik dat de personages me niet zo boeien en ik vraag me af hoe dat komt. Ik kan me maar niet inleven in de mislukte oorlogsheld of de goudzoeker. Een verhaal dat nog wel aardig is, is dat van de jonge vrouw die haar verloofde achterliet om in een vluchtingenkamp te gaan werken, maar op het vliegveld al in gesprek raakte met een man die haar overhaalde om naar Zuid-Amerika te vliegen. Toch vind ik dat behoorlijk onrealistisch.

Wat ik wel mooi vind, is de mythe die de eilandbewoners elkaar vertellen over de doden die met volle maan terugkomen in een veerboot, om zich nog eens te verzoenen met de geliefden die ze hebben achtergelaten. De vijf vreemdelingen hadden ook allemaal een voorbije liefde waar ze nog veel aan moeten denken.

Afgewisseld met de herinneringen wordt verteld hoe de dag verloopt. In de avond zitten de vijf vreemdelingen rond een vuur. En dan gebeurt waar ik op wachtte; er komen heleboel mooie zinnen achter elkaar:

Zeewier, algen en aardappels liggen op de rooster gaar te worden naast de nog onvertelde verhalen en niet gestelde vragen, terwijl de nachtdieren in het bos van tijd tot tijd het monotone geluid van de aanrollende golven overstemmen.

Ik blader terug om te kijken of ik eerder niet in de stemming was, of die mooie zinnen er wel waren maar ik eroverheen heb gelezen. Hier en daar zie ik iets dat in de buurt komt, maar het was vooral het vertellen van feitelijkheden. Pas nu de avond is gevallen, zit ik te genieten van het verhaal.

Tegen het einde slaat mijn leeservaring echter nogmaals om. Er is een scène waarvan ik me afvraag of hier sprake is van verkrachting, want een man gaat bij een vrouw naar binnen terwijl zij slaapt. Hier wordt verder niet over gesproken. Dit soort dingen gebeuren en het kan ook in boeken voorkomen, maar ik vind dat daarbij dan duidelijk moet worden aangegeven dat dit seksueel grensoverschrijdend gedrag is. Bij de stukken waarin iemand vreemdgaat wordt wel duidelijk dat dit de vaste partner kan kwetsen. Dat neemt niet weg dat ik er liever niet over lees.

Kortom: ik heb gemengde gevoelens bij dit boek. Fleur Bourgonje kan prachtig schrijven, maar dat komt slechts in een klein deel van dit boek uit de verf. En de onderwerpen en personages van dit verhaal liggen me lang niet allemaal.

Lees ook wat Teunis over dit boek schreef.