Renate Dorrestein heeft de geschreven en ongeschreven literaire regels aan haar laars gelapt in De leesclub. In de eerste zin weet je al dat schrijver Gideon de Wit het niet heeft overleefd. Zeven vrouwen van middelbare leeftijd zitten in de rechtszaal en vertellen hoe het zover is gekomen. Al jarenlang vormen ze een leesclub waarvoor ze telkens een schrijver uitnodigen in de bibliotheek. Deze keer gaat het echter anders: ze ontmoeten de beroemde schrijver Gideon de Wit tijdens een literaire cruise naar Schotland, onder de titel ‘In de geest van Moby Dick’. Het wordt één groot drama, dat met veel droge humor wordt verteld. Ik heb er ontzettend om gelachen.

Het plot is nogal karig en bijzaken krijgen de aandacht. Het geheel is ook nog voorzien van een hele serie eindnoten, waarin Renate Dorrestein een halve reisgids over Schotland heeft gepropt, vol weetjes en mooie plekjes. Zo tipt ze een hotel voorzien van

een boekenkast die door verschillende Schotse auteurs is ingericht met hun favoriete boeken.

Ik vind het heerlijk om te lezen en krijg spontaan zin om weer naar Schotland af te reizen, ondanks de waarschuwing voor de midges, die ook de dames van de leesclub te pakken krijgen. Die hebben wel meer grote en kleine problemen, waaronder typische vrouwenkwaaltjes die je anders nooit in boeken tegenkomt. Oudere vrouwen zijn immers zelden hoofdpersoon van een boek, terwijl 85% van de lezers vrouwelijk en boven de vijftig is. Volgens Renate Dorrestein is deze groep zwaar ondergewaardeerd, terwijl zij de hele literaire wereld overeind houden.

Na de eindnoten is het boek nog niet afgelopen, want er volgt nog een interview met Renate Dorrestein zelf, wat ook weer hilarisch is. Tot slot is er een lijst met discussieonderwerpen voor leesclubs die dit boek met elkaar bespreken en daarbij moet ik weer enorm gniffelen. Het type vragen is herkenbaar voor iedereen die weleens een leeskring of literatuurles heeft bijgewoond, maar uiteraard is het hier overdreven.

Toch is er een serieuze ondertoon, want waarom kijkt men eigenlijk neer op vrouwen in of na de menopauze? Ook ik zag meteen een stel simpele huisvrouwen voor me en ik voelde me wel een beetje betrapt toen er eentje arts bleek te zijn, want dat had ik niet zien aankomen. Gelukkig zijn er heus wel boeken te vinden waarin oudere vrouwen de hoofdrol spelen. Ik heb een niet onuitputtelijk lijstje gemaakt, geholpen door een aantal twitteraars:

The salt path (Het zoutpad) – Raynor Winn
An unnecessary woman – Rabih Alameddine
The love song of Miss Queenie Hennessy – Rachel Joyce
Kikkers – Mo Yan
De vrouw met de sleutel – Vonne van der Meer
Moord op de moestuin – Nicolien Mizee
Voorbij, voorbij – Clairy Polak
Onheilig – Roos van Rijswijk
De aanloopman – Martine de Jong
Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor – Renate Dorrestein

Volgens mijn eigen traditie lees ik elk jaar tijdens mijn zomervakantie een roman van Renate Dorrestein. Ik heb er nog eentje over en daarna overweeg ik om ze allemaal te herlezen, want dit blijft voor mij het ultieme vakantieleesvoer.

Lees ook wat Sue over dit boek schreef.