Het is vrijdagavond en ik heb zin om iets spannends of grappigs te lezen. Daarom leen ik Moord op de moestuin van de online bibliotheek. Zo makkelijk: je hebt zin in een boek en zet het op je e-reader, om er meteen in te beginnen. De schrijfstijl van Nicolien Mizee bevalt me direct, want die doet me denken aan Renate Dorrestein. Een twitteraar protesteert als ik dat roep, want die houdt wel van Mizee en niet van Dorrestein. Dus laat je vooral niet weerhouden door deze vergelijking. In mijn beleving is de sfeer hetzelfde, door een paar mensen die tijdelijk met elkaar leven en wat opmerkelijke gebeurtenissen, verteld met een hoop rake observaties en droge humor.

Judith is op latere leeftijd getrouwd met Thijs, die drie dagen na hun bruiloft een hartaanval kreeg en veranderde in een beperkte man die veel verzorging nodig heeft. Als de buren enorm veel lawaai maken bij het verbouwen van hun hele huis, besluit zus Cora dat het stel er tussenuit moet. Ze regelt een zomerhuis, waar ze met z’n vieren twee maanden zullen doorbrengen: Judith en Thijs met Cora en haar man Ab. Aan de telefoon blijkt het huisje in bezit te zijn van vriendinnen van vroeger. Anne en Fiep speelden altijd met Judith en Cora, totdat ze verhuisden naar landgoed Groenlust. Daar wonen ze nog steeds en ze verhuren de boswachterswoning.

De vrouwen halen herinneringen op en vertellen elkaar hoe het ze is vergaan in het leven. Judith ontdekt de volkstuinen aan de rand van het landgoed en ze wordt overgehaald om er eentje te huren. Ab let op Thijs, die zichtbaar opbloeit, terwijl Judith onkruid trekt en kennismaakt met de andere huurders van de tuin. Dat zijn bijzondere types die met smaak worden beschreven.

Halverwege het boek doet Judith een vondst die het verhaal spannender maakt. Het is absoluut geen thriller, maar het gaat wel over dood onder verdachte omstandigheden. De politie wordt erbij gehaald en het veroorzaakt nogal wat onrust onder de tuinierders. Uiteindelijk wordt het allemaal netjes opgelost, zodat je als lezer niet met open eindjes blijft zitten. De zomer is voorbij, Judith en Cora gaan weer naar huis met hun mannen en de toekomst ziet er een stuk rooskleuriger uit dan aan het begin van het verhaal. Het zou zomaar kunnen dat ik voortaan een boek van Nicolien Mizee lees in de vakantie, nu ik bijna door het werk van Renate Dorrestein heen ben.

Lees ook wat Alek, Luna en Charles over dit boek schreven.