Iedereen heeft een hoogte waarop hij of zij zich het lekkerst voelt. Voor de vader van Pietro is dat boven de boomgrens, waar alleen nog rotsen en sneeuw je omringen. Elke zomervakantie gaat hij de Alpen in. Op een gegeven moment mag Pietro mee en zo maakt hij kennis met een andere kant van zijn vader, waar hij later over zegt:

…dat ik twee vaders had gehad: de eerste was de vreemdeling met wie ik twintig jaar in de stad had gewoond en met wie ik de tien jaar daarna alle banden had doorgesneden; de tweede was de vader uit de bergen, van wie ik slechts een glimp had opgevangen maar die ik beter kende, de man die achter me over de paden liep, die van gletsjers hield.

Maar deze diepgang komt pas in de tweede helft van het boek. Eerst vertelt Paolo Cognetti over Pietro’s jeugd en ook over de verhalen die hij hoort over hoe zijn ouders elkaar hebben leren kennen. Zijn moeder neemt het initiatief om een vast huis voor hun vakanties te zoeken, maar zij blijft altijd achter in het dorp als de mannen gaan wandelen en klimmen. In dat dorp woont Bruno, die ongeveer even oud is als Pietro. Ze sluiten vriendschap voor het leven en gaan samen op ontdekkingstocht. Dat levert prachtige natuurbeschrijvingen op.

Als twintigers zien de vrienden elkaar niet. Terwijl Bruno altijd in het dorp blijft, reist Pietro de wereld rond. Hij woont zelfs een hele tijd in Nepal en beklimt bergen in de Himalaya. Als hij begin dertig is overlijdt zijn vader en gaat hij terug naar het bergdorp, waar zijn vader hem een huis heeft nagelaten. Dit blijkt een bouwval op grote hoogte te zijn. Samen met Bruno knapt hij dit huis op. Zoals de tegenstelling tussen vader en zoon verwijdering geeft, brengt het de jonge mannen juist bij elkaar. De acht bergen is een mooi verhaal en ik begrijp dat het veel mensen aanspreekt, maar op mij heeft het geen grote indruk gemaakt. Een heel leven van Robert Seethaler, ook over een man in de bergen, raakte me meer.

Lees ook wat Chantal, Bettina, Jacqueline, Anna, Marloes en Sue over dit boek schreven en wat vertalers Yond Boeke en Patty Krone erover zeggen.