Andreas Egger houdt van de bergen, vooral als de zon opkomt en de silhouetten van de besneeuwde toppen zichtbaar worden. Hij bracht bijna zijn hele leven door in een Oostenrijks dal, waar hij als zesjarige wees naartoe werd gebracht. Daar nam een boer hem met tegenzin op in zijn gezin. De kleine Egger kreeg regelmatig slaag en zodra hij oud genoeg was om voor zichzelf te zorgen, vertrok hij. Egger was inmiddels een beer van een vent geworden. Ondanks dat hij mank liep, was hij perfect geschikt om te werken bij de kabelbaanmaatschappij, die zo’n honderd jaar geleden bergtoppen veel makkelijker bereikbaar maakte. De aanleg ervan was zwaar en gevaarlijk werk.

Maar Egger was niet bang. Hij wist dat zijn leven aan een dunne draad hing, maar zodra hij een mast had beklommen, het rolmechanisme had geïnstalleerd en de karabijnhaak van de veiligheidslijn had bevestigd, voelde hij dat hij vanbinnen rustig werd en dat de verwarde en vertwijfelde gedachten die zijn hart als een zwarte wolk omhulden, in de berglucht geleidelijk verdwenen tot er niets meer dan pure droefheid overbleef.

In de loop van Eggers leven is het dorp erg veranderd. Waar het eerst rustig was, komen nu drommen toeristen om te skiën. Maar Egger blijft de rust opzoeken door hoger op de helling te gaan wonen, onder primitieve omstandigheden.

Een heel leven klinkt als een dik boek, maar de titel had beter verwisseld kunnen worden met die van Een klein leven, dat juist een dikke pil is. Waar Een klein leven vol Amerikaans drama zit, is Een heel leven subtiel. Het lijkt allemaal heel eenvoudig, maar Robert Seethaler heeft vast elk woord gewogen om het op de juiste plek te zetten. En Liesbeth van Nes heeft een prettige vertaling uit het Duits afgeleverd.

Soms spreidde hij in de milde zomernachten ergens op een pasgemaaide weide een deken uit, ging op zijn rug liggen en keek omhoog naar de sterrenhemel. Dan dacht hij aan zijn toekomst, die zich tot in het oneindige voor hem uitstrekte, juist omdat hij er niets van verwachtte. En als hij lang genoeg zo lag, had hij soms het gevoel dat de aarde onder zijn rug zachtjes rees en zakte, en op zulke momenten wist hij dat de bergen ademden.

Het allermooiste vind ik de scène waarin Egger zijn Marie ten huwelijk vraagt op een spectaculaire manier. Helaas duurt het geluk van het jonge koppel niet lang. Egger heeft een pittig leven, maar hij aanvaardt alles zoals het komt. Zo weet hij te overleven en het lukt hem onder de meest onmogelijke omstandigheden om toch van kleine dingen te genieten. De bergen zijn prachtig en wie dat ziet is rijk, of je nou arbeider of toerist bent.