Andreas Egger houdt van de bergen, vooral als de zon opkomt en de silhouetten van de besneeuwde toppen zichtbaar worden. Hij bracht bijna zijn hele leven door in een Oostenrijks dal, waar hij als zesjarige wees naartoe werd gebracht. Daar nam een boer hem met tegenzin op in zijn gezin. De kleine Egger kreeg regelmatig slaag en zodra hij oud genoeg was om voor zichzelf te zorgen, vertrok hij. Egger was inmiddels een beer van een vent geworden. Ondanks dat hij mank liep, was hij perfect geschikt om te werken bij de kabelbaanmaatschappij, die zo’n honderd jaar geleden bergtoppen veel makkelijker bereikbaar maakte. De aanleg ervan was zwaar en gevaarlijk werk.

Maar Egger was niet bang. Hij wist dat zijn leven aan een dunne draad hing, maar zodra hij een mast had beklommen, het rolmechanisme had geïnstalleerd en de karabijnhaak van de veiligheidslijn had bevestigd, voelde hij dat hij vanbinnen rustig werd en dat de verwarde en vertwijfelde gedachten die zijn hart als een zwarte wolk omhulden, in de berglucht geleidelijk verdwenen tot er niets meer dan pure droefheid overbleef.

Verder lezen