Bij mijn boekenclub koos iemand voor Winter-IJsland, wat ik twee jaar geleden al had gelezen. Ik besloot om het deels te herlezen, maar het is een dun boek en uiteindelijk las ik het helemaal. Wat me opviel was dat mijn leeservaring anders was dan bij de eerste keer. Ik schreef toen dat ik het afstandelijk vond, maar bij het herlezen heb ik vooral genoten van de poëtische schrijfstijl van Laura Broekhuysen, die vertelt over haar eerste jaar in IJsland. Daar woont ze erg afgelegen met haar IJslandse man en twee jonge kinderen. Bij de leeskring kon niet iedereen het boek evenveel waarderen, maar we waren het er wel over eens dat de dochter wel erg wijze uitspraken doet voor haar leeftijd.

Toevallig kreeg ik rond dezelfde tijd een berichtje van Jannie, die net het vervolg Flessenpost uit Reykjavik had gelezen. Ze maakt me nieuwsgierig: hoe zou het verder zijn gegaan met Laura en haar gezin op die afgelegen plek? Houdt ze het vol, lukt het haar om te integreren in haar schoonfamilie of krijgt ze heimwee? Ik keer weer terug naar Laura’s typische beschrijvingen:

Ik fiets tegen alle winden in, met onze dochter achterop. Ze stopt haar voeten in de fietstassen, ik zing om de moed erin te houden, maar elk liedje waait terug mijn mond in.

Ze blijven echter niet steeds in hun afgelegen huis, want er komt een studio in Reykjavik bij. Dat is ook handiger als de dochter naar school gaat en voor Laura om vioollessen te kunnen geven. De stad is vol geluid en ze moeten allemaal erg wennen. In dit boek staan minder uitspraken van de kinderen en de schrijver laat meer van zichzelf zien.

Voor Laura begint nu het echte integreren en dat valt haar zwaar. Ze denkt terug aan de Syrische vriendinnetjes die ze vroeger had en kan zich nu beter inleven in vluchtelingen die ook een andere moedertaal hebben, maar ze voelt zich toch anders. Het IJslands is een lastige taal met veel naamvallen. Cultuurverschillen zijn vaak heel subtiel, net als de finesses van de taal. Alleen als ze muziek maken, voelt ze zich echt verbonden met anderen. IJslanders zijn niet zo open en eigenlijk zijn Nederlanders dat ook niet, constateert Laura terugkijkend. Bij een familiebezoek aan Nederland vallen dingen op die eerder normaal waren. Het is weer een mooi boek geworden, vol kleine observaties en wijze filosofieën.

Lees ook wat Elisabeth over dit boek schreef op haar prachtige literaire blog Geen dag zonder boek.