Amy Liptrot keert terug naar de Orkney-eilanden, in het noorden van Schotland. Ze is daar geboren, maar haar ouders niet. Zoals elke tiener wil ze weg van het eiland en zodra ze oud genoeg is, vertrekt ze naar de grote stad Londen. Daar woont ze in een mini-kamer met gedeelde keuken en ze geniet van nieuwe vrienden en feesten. De heimwee naar Orkney probeert ze te verdrijven door lekker hard door de stad te fietsen om de wind door haar haar te voelen waaien. De feestjes worden steeds wilder en Amy gaat steeds meer drinken. De volgende dag herinnert ze zich maar half wat er de afgelopen nacht is gebeurd of ze schaamt zich voor wat ze nog wel weet, wat ze oplost door weer te gaan drinken. Het lukt haar maar moeizaam om het hoofd boven water te houden, want de huur is hoog en ze heeft continu een kater.

De Schotse eilanden hebben een enorme aantrekkingskracht en als een boek zich daar afspeelt, dan is dat genoeg voor mij om het te willen lezen. Het thema alcoholisme vind ik ook interessant, maar Hallo muur viel me tegen. Wat me over de streep trekt is dat The Outrun de meeste stemmen kreeg in mijn laatste poll. Zouden jullie ook gevallen zijn voor het eiland? In elk geval levert het prachtige beschrijvingen op en Amy ontleent talloze metaforen aan het eilandleven om haar leven te omschrijven.

Op een dag in Londen besluit Amy dat het zo niet langer kan. Haar vriend heeft het uitgemaakt. Ze is alles kwijt: haar geliefde, haar huis en haar eigen gevoelens, die ze wegdrinkt. In een helder moment beseft ze wat de enige oplossing is: nooit meer drinken. Ze volgt een dagprogramma bij een afkickcentrum. Daarna brengt ze een bezoek aan haar ouders in Orkney. Daar blijft ze langer dan ze tevoren had bedacht. Ze heeft diverse baantjes op verschillende eilanden. Wandelend in de wind leert ze zichzelf kennen. Waarom werd ze alcoholist? Ligt het aan haar vader, die manisch depressief is? Is het aanleg of misschien een jeugdtrauma?

Het boek kent niet echt een spanningsboog. Wel is het ontzettend goed geschreven. Het grootste gedeelte gaat over het leven op afgelegen eilanden. Amy observeert het weer, de sterren, de dieren en de mensen. Tussendoor komen herinneringen aan haar Londense tijd boven. De balans is precies goed. Het Engels is soms lastig. Ik zoek de namen van vogels op, om te kijken hoe ze eruitzien. En ik droom van een vakantie in Schotland.

Ik ben heel benieuwd hoe het leven van Amy Liptrot verder zal verlopen; blijft ze boeken schrijven? En wordt het dan fictie of non-fictie? Kan zo’n indrukwekkend autobiografisch debuut wel worden overtroffen? Voor nu kan ik je alleen aanraden om dit bijzondere boek te lezen, dat ook in het Nederlands is vertaald onder de titel De uitweer.

Hier is een klein filmpje van Amy op Orkney en hier zie je haar bij VPRO Boeken (vanaf minuut 16).