De debuutroman van Stefan van Dierendonck vond ik erg goed. Daarom leen ik zijn tweede boek van de bibliotheek zodra het er is. En het sneeuwde in Rome is nog autobiografischer dan En het regende brood. Waar Stefan in het eerste boek nog voor een alter ego koos, net als hij een priester met glutenallergie, laat hij zichzelf in het tweede boek helemaal samenvallen met de hoofdpersoon. Bovendien zijn er kleine stukjes die zich in het heden afspelen, waarbij hij soms reflecteert op wat hij net heeft geschreven over vijftien jaar geleden.

In het jubeljaar 2000 is Stefan als jonge priester naar Rome gestuurd door zijn bisschop, om daar te gaan studeren. Daarmee krijgt hij even pauze van zijn baan als pastoor. Hij mag wel zijn voorkeur qua studierichting opgeven, maar de bisschop kiest niet voor zijn favoriete vak. Het wordt namelijk kerkgeschiedenis en dat is een gortdroge studie. Tegelijk volgt Stefan een cursus Italiaans. Zijn lerares Arianne is erg charmant en het onvermijdelijke gebeurt: als de lessen zijn afgelopen houden ze contact en heel langzaam groeit er iets moois tussen de twee. Dat levert natuurlijk een enorme worsteling op, want als priester hoor je celibatair te leven. Maar het is allang duidelijk dat Stefan erg worstelt met zijn geloof. En dat komt net als in zijn eerste roman niet alleen doordat hij coeliakie heeft en de gluten in de hosties niet kan verdragen. Er bestaan wel glutenarme hosties, maar helemaal glutenvrij is nog steeds verboden in de katholieke kerk.

Ik vind het lastig om mijn mening te geven over dit boek. Het leest vlot en het is spannend wat er zal gebeuren tussen Stefan en zijn lerares Italiaans. Maar er worden ook veel zijstraatjes ingeslagen en die vind ik niet altijd even interessant. De gedetailleerde beschrijvingen van Rome hebben wel wat, maar soms duizelt het me van de Italiaanse plaatsnamen. De gedachten van de jonge priester gaan alle kanten op. Op een gegeven moment roept de schrijver zichzelf tot de orde: ‘Stop met filosoferen, zeg ik tegen mezelf. Hang niet de filosoof uit de psycholoog, de schrijver. Vertel gewoon dat je tussen de lessen door uitging met vrienden van de universiteit.’ Dat komt precies op het moment dat ik dat gefilosofeer een beetje zat word en ik hoop dat hij zijn eigen advies zal opvolgen.

De tweede helft van het boek heb ik vrij snel gelezen, omdat ik zo graag wil weten hoe het zal aflopen. Helaas kom ik dat niet helemaal te weten, want het einde is open. Het is wel duidelijk dat ‘mijn vrouw’ uit het heden niet dezelfde is als lerares Arianna, maar hoe is dat zo gekomen? Dat komt vast in een derde roman aan de orde.

Kijk ook naar een interview over dit boek met Stefan van Dierendonck op Lezentv.