Alex Boogers stond al langere tijd dikgedrukt op mijn boekenlijst, want ik had al veel positieve reacties op zijn werk gelezen. Daarom wilde ik graag zijn dikke nieuwe boek Alleen met de goden lezen, dat door sommigen aangekondigd werd als zijn magnum opus. Het is een autobiografisch getint coming-of-age-verhaal.

Aan het begin van het boek zit hoofdpersoon Aaron Bachman nog op de basisschool. Op een dag krijgt Aarons vader ruzie met een man die bij hen aan de deur komt. Hij wordt boos en slaat de man zo hard dat hij komt te overlijden. Aarons vader belandt in de gevangenis. Ze hadden het al niet zo breed thuis, maar nu stapelen de rekeningen zich op en het ene gat wordt met het andere gedicht. Aarons moeder is wanhopig en kookt niet meer voor haar zoon. Als hij durft te zeggen dat hij honger heeft, drukt ze hem weleens vijf euro in z’n hand voor een patatje. Aaron hangt veel op straat rond, bijvoorbeeld met zijn buurjongen Gerald. Die wordt gepest op school, omdat hij zwart is. Aaron vindt dat onbegrijpelijk en wil voor zijn vriend opkomen, terwijl Gerald liever niet terugvecht.

Ondanks het advies naar het lbo te gaan, wil Aaron naar de mavo. Wat moet hij tussen de jongens die het leuk vinden om aan brommers en radio’s te sleutelen? Aaron schrijft liever in zijn schriften. Dat doet hij als het ’s nachts niet kan slapen. Hij beschrijft de beelden die hem wakker houden, in de hoop ze zo kwijt te raken. Het is schrijnend om te lezen hoe eenzaam Aaron is. Af en toe bezoekt Aaron zijn vader in de gevangenis. Het contact met zijn moeder gaat heel moeizaam. Er is eigenlijk niemand die hem echt ziet, behalve de populaire muziekleraar. Die weet Aaron soms na de les aan het praten te krijgen en moedigt hem aan om door te gaan met schrijven.

Om wat geld bij te verdienen gaat Aaron bij het dierenasiel werken. Hij raakt bevriend met een pitbull die agressief is geweest. Aaron weet hem te temmen door tegen hem te praten. Hij begrijpt precies hoe de hond zich voelt: niemand wil hem hebben, niemand denkt dat het ooit nog wat zal worden.

Later in het boek neemt kickbokstrainer Arturo Aaron onder zijn hoede. Hij ziet wel wat in Aaron en ze sluiten een deal: Art betaalt school en geeft hem gezond eten, als Aaron heel hard zal trainen om het geld terug te kunnen betalen door wedstrijden te winnen. Dat lukt, Aaron wordt kampioen. Maar is dat echt wat hij wil? Hij blijft schrijven, omdat hij niet anders kan. Maar waar hij later zijn brood mee zal verdienen, hij heeft geen idee. Hij is allang blij als hij vandaag overleeft.

Wat een bonk onderhuids verdriet zit er in dit boek! Ik hoopte zo dat Aaron goed terecht zou komen en dat hij het zou redden in zijn leven, maar vooral dat hij iemand zou tegenkomen die van hem zou houden. Als je pa in de bak zit en je opa in Japan, wie heb je dan nog? Zijn moeder schreeuwt alleen maar dat hij haar leven heeft verpest door geboren te worden.

Dit grote boek is zeer goed geschreven. Het heeft me van begin tot eind geboeid en geraakt. Ook als er geen hoop meer is, kan het nog goed komen. De muziekleraar zag het als eerste en nu zien wij het allemaal: Aaron Bachman, alias Alex Boogers, is een schrijver in hart en nieren.

Dit boek heb ik gelezen voor de boekenclub ‘Een perfecte dag voor literatuur’. Klik om te lezen wat andere bloggers hier vandaag over hebben geschreven.