Rimpeling – Bibi Dumon Tak

Marthe is met pensioen. Ze heeft veel meer contact met dieren dan met mensen. Op een dag wil ze een langpootmug redden en daarbij valt ze van de trap. Dat wordt haar fataal. De postbode slaat alarm. Agenten gaan het huis binnen en proberen te achterhalen of er nog nabestaanden zijn. De novelle Rimpeling gaat over wat er in de volgende dagen gebeurt, maar de alwetende verteller kijkt ook terug op Marthes leven.

De vogels en de muizen zouden meer kunnen vertellen, maar de mensen die het huis van de overledene betreden hebben geen aandacht voor ze. En al helemaal niet op de manier waarop Marthe ze liefdevol verzorgde. Ze was doktersassistente en na haar pensioen richtte ze zich helemaal op dieren. Een bevriende dierenarts bracht haar gewonde duiven om weer op te lapppen. Bij de teksten in het boek staan tekeningetjes van dieren, vooral insecten. Voor Marthe was elk dier de moeite waard. ‘Ik help je wel,’ zei ze dan.

Verder lezen

De eik was hier – Bibi Dumon Tak

Waarom vinden mensen snelheid beter dan stilstaan? Dat vraagt de eik zich af die al 180 jaar op dezelfde plek staat. Tegenwoordig razen auto’s aan twee kanten langs hem heen, want er is een snelweg aangelegd en de oude eik is de enige boom die mocht blijven staan, in de middenberm van de A58. Soms staan de auto’s ook stil, in de file, en dan hoort de boom flarden van gesprekken. En er is een gaai die regelmatig langskomt om met de boom te kletsen.

De eik was hier is het kinderboek bij de maand van de filosofie. Het leest makkelijk, maar stiekem heeft Bibi Dumon Tak er heel wat filosofische gedachten in gestopt. De oude boom vertelt aan de gaai over zijn leven: eerst tussen de weilanden, toen tijdens twee wereldoorlogen en daarna kwam de snelweg. De gaai is nog jong en hij zal niet ouder dan een jaar of tien worden. De eik heeft zijn opa-opa-opa nog goed gekend. De tegenstellingen komen mooi uit de verf: oud of jong, hollen of stilstaan, langzaam of snel leven.

Verder lezen

Wolfskwint – Bibi Dumon Tak

Wolfskwint is gebaseerd op het leven van Steffie Mons, wier moeder het grootste deel van haar leven in een psychiatrisch ziekenhuis doorbracht. Ze werd opgenomen toen Steffie drie jaar was. Er waren wat mislukte ‘vakanties’, maar nooit meer vormden ze een gewoon gezin.

In het boek blikt de 28-jarige Steffie terug op haar leven. Haar bijbaan als pianostemmer krijgt daarbij veel aandacht. Het stemmen is fysiek zwaar werk en mensen vinden het vaak bijzonder dat een vrouw hun piano komt stemmen. Het levert mooie beschrijvingen op. Steffie vindt het fijn om hard te werken, zodat ze niet hoeft na te denken en er geen herinneringen aan vroeger bovenkomen.

Verder lezen