In de negentiende eeuw vertrekt de vader van Bess voor een lange reis door Amerika: vanuit het oosten gaat hij met zijn paard richting het westen. De aanleiding is een krantenartikel over botten van enorme beesten, die daar in het westen gevonden zijn. John Bellman is ervan overtuigd dat die mammoeten nog ergens rondlopen en hij wil ze vinden. Bess is tien jaar en blijft achter bij haar tante. Haar moeder is overleden.

Bellman huurt na een tijdje een Indiaanse jongen in, die hem helpt om de weg te vinden en te overleven. Ze reizen met een kano en twee paarden. Bellman geeft de Indiaan af en toe iets om hem voor zijn diensten te betalen: een kralenketting, een breipen of een zakdoek. Het leven in de wildernis wordt steeds zwaarder als Bellmans kleding slijt en hij steeds magerder wordt.

Thuis hoort Bess hoe dorpsgenoten haar vader belachelijk maken, maar zij blijft geloven dat hij terug zal komen. De buurman komt steeds vaker helpen op de boerderij met muildieren en muilezels. Het lijkt of hij zijn oog laat vallen op tante Julie, die hem goed te eten geeft, maar hij heeft bedacht dat Bess voor hem is. Bess heeft niet door dat de buurman op haar uit is en ik hoop zo dat ze zich weet te verzetten.

Ook in de prettige vertaling van Nicolette Hoekmeijer schrijft Carys Davies mooi en vrij compact. Een lange winter in de woeste natuur wordt in een paar bladzijden samengevat. Zo blijft de vaart erin. Halverwege wijkt ze af van de chronologische volgorde, om de lezer met een vooruitblik nog nieuwsgieriger te maken naar de afloop van dit spannende verhaal. Tegen het einde gebeurt er iets wat ik te toevallig en voorspelbaar vind, dat is misschien wel jammer. Maar verder is West een prachtig, beeldend verhaal.

Lees ook wat Marcella over dit boek schreef.