In de bibliotheek sta ik bij de kast met poëzie. Het is maar één kast in dat enorme gebouw, plus nog een plankje in de kast ernaast. Hij staat vol met veelal dunne boekjes. Ik was van plan om iets van Ester Naomi Perquin te lenen, maar haar bundels staan er niet. Blijkbaar zijn er toch meer mensen die de weg naar de gedichten weten te vinden. Dan moet ik spontaan iets anders bedenken en ik graaf in mijn geheugen. Menno Wigman misschien? Hij is net overleden en het is vast niet toevallig dat hij ook net is uitgeleend. Mijn oog valt op Vonkt, de bundel waarvoor Marije Langelaar werd genomineerd voor de VSB poëzieprijs.

Ik sla het open en het ritme van de zinnen bevalt me wel, dus deze wordt het.

De kat

Het was in een grote tuin dat ik
werd liefgehad door een kat.
Aha denkt u weer zo’n sprookje waarin de dieren
met elkaar praten,
maar nee enkel de kat en ik.
De zwarte kat spinde en vlijde zich tegen mij aan want
goed dat doet iedere kat dat weet iedereen
en vervolgens

(…)

Er komen meer dieren voor in deze bundel. Veel van de gedichten hebben een soort sprookjesachtige sfeer. Begrijpen doe ik het niet, maar dat geeft niet. Ik lees het met mijn gevoel. Soms lukt het eventjes. Een ander terugkerend thema is het krijgen van een kind. En dan wordt het ineens heel concreet:

(…)

Mijn man ving het kind
dat nog met een dunne navelstreng aan mij verbonden
was.
Het was zo klein als een pasgeboren katje en zijn vel was
doorzichtige melk met blauwe en rode aders zo fragiel
en daarbinnen ik zag een roodgekleurd hartje, ik zag de
kamers aorta alles het was zeer precies en het hartje
klopte.
Het kindje legde ik tegen mij aan

(…)

Pas als ik het gedicht uit heb, besef ik dat dit juist ook poëtisch is, want ook al is het kindje nog lang niet volgroeid, het hartje en de aders zien kan natuurlijk niet. Maar even maakt de poëzie iets zichtbaar wat normaal gesproken onzichtbaar is.

Deze bundel hoort wat mij betreft bij de grote afdeling van moeilijke gedichten. Ik blijf me oefenen in het opzij zetten van die gedachte ‘ik snap er niets van’, want deze dichters willen iets overbrengen dat het verstand te boven gaat. Ik probeer me over te geven aan de cadans en de sfeer. En soms lukt het eventjes.

Vonkt moet nu terug naar de bieb, want er zit een reservering op. Misschien is de tijd wel rijp voor meer gedichtenbundels in de bibliotheek van Amersfoort.

Lees ook wat Maarten Buser voor Literair Nederland over dit boek schreef.