In de achttiende eeuw leefde in Frankrijk een man met een bijzonder goede neus. Jean-Baptiste Grenouille werd geboren uit een viswijf dat hem onder de viskraam liet liggen, net als haar andere vier kinderen, die dit niet overleefden. Maar deze baby gaf een schreeuw en werd naar het klooster gebracht. Hij versleet diverse minnen, waarvan de laatste pas kon duiden wat haar niet beviel: het kind had geen geur… Zo begint dit sprookjesachtige verhaal van Patrick Süskind. Het werd voor het eerst uitgegeven in 1985 en is inmiddels zo bekend dat ik het wel een klassieker kan noemen. Ik verwachtte er dan ook heel wat van.

Grenouille heeft een zwaar leven. Niemand geeft om hem en hij lijkt als een hete pan doorgegeven te worden. Als achtjarige wordt hij door de bazin van het kindertehuis verkocht aan een leerlooier, waar hij loodzwaar werk te doen krijgt. Maar hij doet alles zonder morren en overleeft de ergste ziektes. Daardoor wordt hij wel heel lelijk en krom en mank, maar ook een trouwe leerling. Hij is het dan ook zelf die vertrekt. Grenouilles wereld bestaat namelijk uit geur en dat is er in Parijs in overvloed. Geuren van mensen, dieren, afval, maar ook van stenen en water. Hij kan alles ruiken en onderscheiden en zo ontstaat zijn droom: het ontwikkelen van de ultieme geur. Daarvoor wil hij het vak van parfumeur leren. Het lukt hem wonderlijk genoeg om in de leer te komen bij de beroemde Baldini. Uiteindelijk blijkt hij geen enkele daad te schuwen om tot die ultieme geur te komen.

Patrick Süskind heeft een bizar verhaal geschreven, al speelt het zich af in het echte Frankrijk van de achttiende eeuw. Het sprookjesachtige zit in de uitvergroting van karakters: er zijn wonderschone meisjes, trotse, egoïstische mannen en ook Grenouille zelf is een extreem figuur met zijn fijnzinnige neus en zonder geweten. Volgens mij heeft Ronald Jonkers het boek vrij letterlijk vertaald, met lange Duitse zinnen en soms vreemde woorden. Daardoor leest het soms niet helemaal soepel, maar het verhaal zorgt ervoor dat ik door wil lezen. Naar het einde toe worden de gebeurtenissen het steeds absurder.

Het parfum is niet de topper die ik had verwacht, maar zeker wel een heel bijzonder boek dat getuigt van een grote fantasie. Ook zou je kunnen nadenken over de symboliek en de lessen die je hieruit kunt trekken over het leven, want dat is toch wat sprookjes vaak beogen.