De Deense Charlotte Rørth was niet religieus en hield zich ook niet bezig met yoga. Toch had ze op een dag een spirituele ervaring die haar hele leven veranderde of in elk geval haar beleving ervan. In een kerkje in Spanje had ze een ontmoeting met Jezus. Ze was voor haar werk op reis en zat even uit te rusten op een bankje in de sacristie van de kerk. Jezus verscheen voor haar in een landschap met olijfbomen, dat leek op het Spaanse, maar het was Israël. Toen de verschijning voorbij was, zag de gids dat Charlotte straalde, alsof ze verliefd was, maar dan letterlijk, met licht om haar heen.

In De dag dat ik Jezus ontmoette beschrijft Charlotte Rørth hoe ze besluit om deze ervaring te benaderen op de manier die ze gewend is: als journalist gaat ze op zoek naar mensen die eenzelfde ervaring hebben gehad. Ook gaat ze bij deskundigen te rade om te onderzoeken wat haar precies is overkomen. Is ze gek geworden? Zijn er wetenschappelijke verklaringen voor dit soort visioenen? Het opvallende is dat veel mensen visioenen hebben gehad, maar degenen die er een boek over schreven zijn allemaal al vertrouwd met religie of spiritualiteit. Het zijn kloosterlingen of in elk geval mensen die jarenlang mediteren voor ze zo’n bijzondere staat bereiken. Maar Charlotte krijgt het in de schoot geworpen en ze heeft er moeite mee om het gewone leven weer op te pakken. Daarin lijkt ze wel heel erg op mensen die een bijna-dood-ervaring hebben gehad. De overeenkomst is het ervaren van een alles doordringende liefde. Charlotte zoekt naar houvast en bewijs om het te kunnen uitleggen aan anderen, maar dat is haast niet te doen. Voor haarzelf is het niet nodig: het is een weten en niet een geloof.

Ik vind het razend interessant om te lezen wat er is gebeurd. Vooral bij de beschrijving van Jezus zit ik op het puntje van mijn stoel: zou hij er echt zo hebben uitgezien? (Waarschijnlijk niet, maar dat doet er niet toe…) Daarna schrijft ze erg raak over hoe de protestantse kerk de mystieke ervaring heeft uitgeband en zich uitsluitend richt op zaken die met het verstand begrepen kunnen worden. Daardoor zet men zich vast in een systeem van dogma’s en regels. Dat lijkt veiligheid te geven, maar ondertussen is vrijheid ver te zoeken.

Toch leest het boek niet overal even lekker. Ik heb de indruk dat Annelies van Hees soms te letterlijk vertaalt, waardoor ik zinnen niet begrijp. Ook werkt de structuur van het boek niet mee. Volgens mij is het geschreven in de volgorde waarin de schrijver haar onderzoek heeft gedaan. Het geeft wel iets weer van haar verwarring… Bovendien wordt maar spaarzaam gebruik gemaakt van aanhalingstekens, namelijk alleen bij citaten uit boeken, maar niet bij dialogen. Dus soms lees ik een paar regels en dan staat er ‘zegt ze’. Dan moet ik weer terugkijken om te zien wie wat zegt en vanaf wanneer diegene waarschijnlijk begon te praten. Dat is echt niet handig.

De thematiek van het boek maakt voor mij alles goed. Ik vind het ontzettend boeiend en markeer zinnen die me erg aanspreken. De centrale observatie dat religie niet alleen om het verstand draait, maar ook om lichaam en geest zet me aan het denken. Ik vermoed dat dit de verklaring is dat veel jongeren liever naar yoga gaan dan naar de kerk. We hebben lang genoeg gedacht dat alles met ons verstand te verklaren is, maar ontdekken nu dat dat niet zo is. En al helemaal niet als het gaat om de zaken waar het werkelijk om gaat in het leven.

Met dank aan uitgeverij Wereldbibliotheek voor het recensie-exemplaar.