Bij Zeeland denk ik aan de eilanden, de zee en de Deltawerken. Als kind bracht ik al eens een bezoek aan de imposante Oosterscheldekering en hoorde ik de verhalen over de grote watersnoodramp van 1953. Maar hoe was het nu echt voor die mensen? Om je in te leven is een roman toch de beste manier. In De verdronkene gaat Lidy uit Amsterdam naar Zeeland op 31 januari 1953. Ze gaat in plaats van haar zus Armanda naar de verjaardag van diens petekind. Armanda wil liever naar een feestje van een vriendin en Lidy heeft wel zin in een reisje met de auto. Toevallig is Lidy getrouwd met de halfbroer van die vriendin (hier moest ik ook even op puzzelen) en dus gaat Armanda met haar zwager Sjoerd naar het feestje. Daar hebben Armanda en Sjoerd het wel erg gezellig… niet wetend welk onheil ondertussen op Lidy afkomt.

In afwisselende hoofdstukken wordt het verhaal van de zussen Lidy en Armanda verteld. Het leven van Armanda gaat door, terwijl de laatste dagen van Lidy uitgebreid worden beschreven. Ze houdt het nog lang vol terwijl de ramp zich voltrekt: eerst belandt ze op een zolder met een bont gezelschap, waaronder een barende vrouw, en daarna dobbert ze nog urenlang op een stuk van een dak en een drijvende deur. Margriet de Moor gebruikt ook het perspectief van de alwetende verteller, die vooruit kan zien en beschrijft welke dijken er allemaal doorbreken. Ook wordt over andere mensen verteld, waaronder een meteoroloog bij het KNMI die ’s nachts de storm ziet aankomen op de weerkaarten. Maar de meeste mensen liggen te slapen in vertrouwen op de slecht onderhouden dijken. Ik lees het met interesse en huivering. Terwijl het lot van Lidy al duidelijk is, hoop ik met haar mee dat ze gered zal worden.

Lidy’s lichaam wordt niet gevonden, maar de familie begrijpt dat ze niet terug zal komen. Ondertussen hebben Armanda en Sjoerd elkaar gevonden en zodra Lidy dood verklaard is, trouwen ze met elkaar. Dochter Nadja ontdekt pas jaren later dat Armanda niet haar echte moeder is, maar haar tante. Armanda valt het wel tegen om in de voetsporen van haar zus te stappen. Op een gegeven moment besluit ze heel impulsief dat ze wil verhuizen en alle meubels nieuw wil kopen, zodat ze niet meer het gevoel heeft dat ze in Lidy’s huis woont. Maar ook na die verhuizing beseft ze dat ze bij alles rekening heeft gehouden met wat Lidy mooi gevonden zou hebben.

Margriet de Moor schrijft erg prettig, maar soms ook wel wat academisch qua woordkeus. Ik houd van haar stijl en had al eerder boeken van haar gelezen die me wel bevielen. De afwisseling tussen de zussen plus het grotere perspectief zijn goed met elkaar in balans. Ik vind het ook fascinerend om te bedenken dat op die ondergelopen plekken nu gewoon weer mensen wonen. Je zou denken dat je na zo’n vreselijke ramp kiest voor een hogere woonplaats, maar nee, wij Nederlanders vechten keihard terug tegen de zee en gaan weer fijn bij de kust wonen, vol vertrouwen op onze waterwerken. Ik denk terug aan de indrukwekkende Nederlandse televisieserie Als de dijken breken, die gaat over een grote overstroming in onze tijd. Met de opwarming van de aarde wordt het risico groter. Dit soort boeken en series maakt weer duidelijk hoe belangrijk het is dat we ons hier bewust van blijven.

Dit boek maakt onderdeel uit van mijn leesreis door de provincies. Lees ook wat Jannie over dit boek schreef.